İbnü’l Esir
Aile adları olan İbnü’l-Esir ile tanınan üç erkek kardeşten ortancası olan ve tam ismi İzzeddin Ebu’l-Hasan Ali b. Muhammed olan Ali ibn el-Esir Arap, tarihçi, Türkiye, Cizre’de doğdu (1160), Irak, Musul’da öldü (1234). Kullanıla gelinen İbnü’l-Esir adını diğer iki kardeşi (Mecdeddin ve Diya’ad-Din) de kullanmıştır. İlmi yaşamını çoğunu geçirdiği Musul dışında Bağdat ve Şam’da dönemin ünlü alimlerinden fıkıh, hadis gibi konularda öğrenim gördü. Bir zaman için Selâhaddîn-i Eyyûbî‘nin ordusuyla Suriye’de bulunmuş ve sonra Halep ve Şam’da yaşamıştır.
En önemli eseri 12 ciltten oluşan el-Kamil fi’t-tarih‘tir. Musul’da yazdığı ve genel bir İslam tarihi olan eser, İslam öncesi dönemden başlayarak İbnü’l-Esir’in vefatından üç sene öncesine olan 1231 yılını kapsar şekildedir. Bu eserinin dışında bir diğer önemli eseri Sahabe’lerin yaşamı ve onların etkisi hakkında kapsamlı bir biyografiyi kapsyan Usdü’l-Gāba fi Ma’rifeti as-Sahābe‘dir.
Kardeşler
Mecdeddin
Yaşça büyük olan, Mecdeddin ismiyle bilinir (1149 – 1210), Musul amiri hizmetinde ve önemli bir gelenek ve dil araştırıcı ve gözlemcidir. Onun yazdığı gelenek sözlüğü (Kitab an-Ni/zdya) 1893 yılında Kahire’de yayınlanır, ve ayrıca Ferdinand Seybold tarafından (Kitab ul-Murassa) isminde yazılmıştır
Diyaeddin
Üç kardeşlerden en küçükleri, olan Diya’ad-Din (1163 – 1239), 1191 yılından sonra Selahaddin Eyyubi’ye daha sonra onun al-Malik al-Afdal isminde oğluna hizmet etmiş, ve daha sonra, Mısır, Samsat, Halep, Musul ve Bağdat’da bulunmuştur. O tanınmış ünlü Arap edebiyatını estetik ve biçimsel, üslubunu eleştirmiştir. Onun Kitab al-Matlial adındaki kitabı, Bulaq basımevi tarafından 1865 yılı içinde basılmıştır.