D Grubu 1933’ün eylül ayında Müstakil Ressam ve Heykeltraşlar Birliği’den ayrılan Nurullah Berk’in öncülüğünde Cemal Tollu, Zeki Faik İzer, Abidin Dino, Elif Naci ve heykeltraş Zühtü Müridoğlu tarafından kuruldu. Modern Türk resminin temelini hazırlamak düşüncesiyle çalışmalarına başladılar. 1933’teki ilk sergilerinden itibaren konferans, şiir ve söyleşilerle, karikatür yapıtlarının da katıldığı Grup sergileri, sanat ortamına yenilik getirmiş, üyelerinin dergi ve gazetelerdeki sanat yazıları, sanat kültürünü olduğu kadar, sanat literatürünün oluşturulmasında da etkili olmuştur. Gruba 1934’te Bedri Rahmi Eyüboğlu, Turgut Zaim, Halil Dikmen, Salih Urallı, Arif Kaptan; 1941’de Ahmet Hakkı Anlı, Sabri Berkel, Fahrünnissa Zeid, Nusret Suman; 1947’de ise, Zeki Kocamemi katılmışlardır. Grup, kübist, ekspresyonist, fovist, empresyonist ve realist anlayışta çalışan üyeleriyle, çok akımlı bir dönemi başlatmış ve gelişmelere katkıda bulunmuştur.
1928-1956 arasında, devlet bursu veya kendi olanakları ile sanat eğitimlerini pekiştirmek üzere Paris’e giden 40’a yakın sanatçının, kübizmin kuramcısı Andre Lhote atölyesinde, birkaçının da kübizmin tanınmış temsilcileri olan Fernand Leger ve Jean Metzinger gibi usta sanatçılarla çalışmaları, kübist eğilimin 1960’a kadar Türk resminde etkili olmasına sebep olmuştur. Lhote’un etkisinde kalan çoğu sanatçı 1933’ten sonra Türk resminde, neredeyse bir Lhote ekolü yaratmıştır. Türk sanatçısının akademizm yönündeki ısrarlı tutumunu ancak Lhote öğretileri kırabilmiştir. Bazı sanatçılar, kübizmin soyuta giden tavrına uygun bir gelişme ile soyut sanat akımlarına yönelmişler, bazıları kübizmden hareketle yarı-soyut anlatımda biçemlerini belirlemişlerdir. Çağdaş Türk resminde usta sanatçı kimliklerine ulaşmış sanatçılardan Şükriye Dikmen’in yalın figür ve doğa yorumlarındaki özgünlük, Ercüment Kalmık’ın kübist ve fovist eğilimindeki başarısı kübist eğilimde temellendirdikleri biçemlerinin oluşmasında etkili olmuştur.
Grup içinde Nurullah Berk, kübizmin kuramlarına bağlı portre ve natürmort çalışmalarından sonra, 1960’a kadar geleneksel yaşam konulu yapıtlarında figürleri ve yöresel motifleri, çizgisel ritm ve yüzeysel plânlarla, düz renk ve geometrik bir düzen içinde, pürist bir yaklaşımla yorumlamıştır. 1973’te soyut anlayışa ulaşan sanatçı, daha sonra yarı-soyut anlatımını sürdürmüştür. Cemal Tollu, 1950’den sonra kübist etkiyi, Hitit kabartmalarını konu alan geometrik, kitlesel yapılı figürleri, siyah konturla biçimlendirilmiş, donuk mavi ve kahverengi renklerle yarısoyut bir anlatımla ortaya koymuştur. Salih Urallı’nın, “sentetik kübizm” etkili yapıtları 1935’ten sonra görülür. Sabri Berkel, Grup içinde 1933’lerde realist portre çalışmaları ve kübizmin Cezanne dönemini çağrıştıran natürmortları ile etkili oldu. Halil Dikmen resimlerinde ışık-gölgeye verdiği önem yanında, ayrıntıdan uzak, yalın figür yorumlarında, temiz, belirgin olarak kullandığı konturla, hacimsel yapıyı ortaya koymuş; Turgut Zaim, yörüklerin yaşamını iki boyutlu, yüzeysel bir anlatım ve naif bir yaklaşımla yansıtmıştır. Anadolu folkloruna yönelik, nakış sanatı motiflerini kullandığı resimleriyle Bedri Rahmi Eyüboğlu, 1936’da Moskova’da açılan “Türk Resim Sergisi”nde, “Düşünen Kız” adlı resmi ile birincilik ödülüne değer görülmüştür. Sanatçı, fovizm etkili yapıtlarında, bu akımda ustalığını kanıtlamıştır. 1950 başlarında Anadolu insanını konu aldığı yapıtlarında kübist eğilimi göstermiştir. Eren Eyüboğlu, kübist ve fovist eğilimleri içeren figürlü kompozisyonları ve görünü resimleriyle, güçlü yapıtlar gerçekleştirmiştir. Eşref Üren, kübist etkiyi 1928-1938 arasında yaptığı bir dizi kadın portresinde ortaya koymuş, bu tarihten sonra, empresyonist görüşünü, Avrupa empresyonist sanatçılarının aksine, gri atmosferde yaptığı resimlerle özgün yorumlarında yansıtmıştır.
Atatürk döneminde, kültürel değişmenin ve sanatsal gelişmelerinin geniş halk kitlelerine yayılması ve halkı eğitmek için, devlet bilinçli bir politika ile sanat eğitimine yönelmiştir. 1932’de Halkevleri açılmış, Halkevleri Güzel Sanatlar Kolu, diğer sanat dallarında olduğu gibi, plâstik sanatlarda da sergi etkinlikleri, konferanslar ve atölye çalışmaları ile sanatın gelişmesinde önemli rol oynamıştır. Devletin desteklediği sergilerden 1933’te Milli Eğitim Bakanı tarafından birincisi açılan “İnkılap Plâstik Sanatlar Sergisi”, Atatürk Devrimleri’ni konu edinen resim ve heykellerden oluşuyordu. Hamit Görele’nin “Müzik ve Dil Kongresi”, ”Atatürk Dil Uzmanları ile” ve ”Büyük Atatürk“ adlı portresiyle ”Hava Müdafaası” (heykel) ve “Eski Ankara” adlı yapıtları; Malik Aksel’in “Halı Dokuyanlar”, ”Aile İçinde Cumhuriyet Bayramı”; Şeref Akdik’in “Mekteb’e Kayıt”, ”Okuma Yazma Öğrenenler”, “Atatürk Telgraf Başında”; Cemal Tollu’nun “Kitap Okuyan Köylü Kız”, Celal Esat Arseven’in “TBMM ve Atatürk”, Arif Kaptan’ın ”Cumhuriyet’in Gençliğe Tevdiği”, Zeki Faik İzer’in “İnkılap Yolunda”, Halil Dikmen’in “İstiklâl Savaşında Cephane Taşıyan Köylü Kadınlar”, 
1936’da Güzel Sanatlar Akademisi Reformu ile sanat eğitiminde gerçekleştirilen yeni düzenlemeler sonucunda, Resim Bölümü Başkanlığına atanan Fransız ressam Leopold Levy, modern sanat anlayışında çalışan 28 kuşağı sanatçılarından, Zeki Faik İzer, Bedri Rahmi Eyüboğlu, Ali Avni Çelebi, Zeki Kocamemi, Sabri Berkel, Nurullah Berk’in bölüme asistan olarak alınmasını sağlamıştır (1936- 1939).
Aynı yıl Güzel Sanatlar Akademisinde açılan, retrospektif nitelikli “50 Yıllık Türk Sanatı Sergisi” (1936), Türkiye’de devlet resim heykel müzesinin açılması gereğini gündeme getirmiş ve Atatürk’ün emri ile 1937’de İstanbul Devlet Resim ve Heykel Müzesi açılmıştır. Atatürk döneminde güzel sanatlar alanındaki yayınlar devlet tarafından desteklenmiştir. Bu dönemdeki önemli yurt dışı sergi etkinliklerinden; Moskova, Atina, Belgrad ve Bükreş’te açılan Türk Resim Sergileriyle, 1934’te de Türkiye’de açılan ”Sovyetler Birliği Resim Sergisi”, uluslar arası sanat etkileşimini başlatmıştır.
CHP’nin kültür politikası gereği düzenlediği ”Ressamların Yurt içi Gezileri Programı” (1938-1943)nın sanatçıların halkı ve yaşantısını, yörenin doğal ve tarihî zenginliklerini tanıması ve sevmesi açısından katkısı büyük olmuş, başarılı yapıtlar gerçekleştirilmiştir. Halkevleri sergilerine katılan yapıtların, devlet koleksiyonu için satın alınması devletin sanatçıya olan desteğini göstemektedir. Bu program kapsamında Anadolu’ya gönderilen sanatçılardan, yapıtlarında geleneksel ve güncel yaşam konularını işlerken lirik ve dramatik anlatımlara ulaşan Malik Aksel, sanatçı ve sanat eğitimcisi kimliği yanında halk kültür ve sanatı, özellikle halk resmi konusundaki araştırmalarına, gittiği kentlerden bol malzeme sağlamıştır. Cumhuriyet ilk kuşak sanatçılarından, Edip Hakkı Köseoğlu, 1930’larda toplumsal yaşam konulu yapıtlarında, insanların varoluş çabalarını, psikolojik yaklaşımla ve toplumsal-gerçekçi anlayışta işlemiş, ancak kuşağı içinde tek kalmıştır. Gerçekçi anlayışta çalışan Nusret Karaca, Ayetullah Sümer, Ali Karsan ve Saip Tuna, Atatürk portreleri ile tanınmaktadırlar. Saip Tuna’nın yaptığı yağlıboya Atatürk portresi (1935), Atatürk tarafından beğenilerek imzalanmış ve 1965, 1966, 1967 ve 1970 yıllarında, posta pullarına basılmıştır. Şefik Bursalı ise, gerçekçi anlayışta kuşağındaki diğer sanatçılardan farklı olarak, kendi duyarlılığını ve kişiliğini, ışık ve renk kullanımındaki ustalığını, doğanın yalın, lirik anlatımında ortaya koymuştur. Cumhuriyet kuşağı içinde, Fikret Mualla, özgün kişiliğini, ruhsal coşkusunu, güçlü bir lirizmle bütünleştirdiği yapıtlarıyla ayrıcalık gösterir. Yapıtları, döneminin sanat eğilimlerini aşan ve 1980 sonrasının yeni-dışavurumcu anlayışını çağrıştıran bir niteliğe sahip olmuştur.