Menât (Ar. i.) İslâmiyet’ten evvel, Arablar tarafından tapınılan bir put adıdır.
Arabistan’da bulunan putların en eskisi idi ve diğer putlara tapılmasına da önayak olmuştur. Menât, Mekke ile Medine arasında, Muşellel adı verilen bir tepenin yanında, Kudeyd denilen yerde, sahilde dikiliydi. Arabların hepsi onu sayar, kurban keser, hediyeler sunarlardı. Mekke’de, Medine’de ve komşu bölgelerde oturanların hepsi, bilhassa Evs ve Hazrec kabileleri ona taparlardı. Bir telakkiye göre de Menât, Lât ile beraber, Uzzâ’nın kızları kabul ediliyordu. Kur’ân’da bu put, Lât ve Uzzâ ile beraber zikredilmektedir “(Allâhı bırakıb tapdığınız) Lât(ın), Uzzâ (nın) ve (bunların) üçüncüsü olan diğer Menât (ın her hangi birşey hakkında zerrece kudretleri var mı?) Bize haber verin.” (Necm sûresi 19-20. ayetler).
Cahiliyye devrinde, Evs ve Hazrec’Ie beraber birçok Arab kabilesi, bu putun yanında ihrama girer, tavaftan sonra, tekrar yanına gelerek başlarını traş ederlerdi. Bu son hareket olmaksızın haclarını tamam saymazlardı. Menât, kader ilahesi olarak telakki ediliyordu. Ahd-i Atik, Işaya 65/11 ‘deki kısmet putu ile ilgisi olduğu da söylenmektedir. Bu put, Mekke’nin fethi senesinde, Ali bin Ebu Talib tarafından yıkılmıştır.