Mendûb, (Ar. s.). Fıkıh usulü terimi olarak mendûb, Şâri’in (Allah ve Rasülünün) yapılmasını kesin olmayan bir ifade ile istediği davranışlardır.
Buna göre yine kesin olmayan bir ifade ile yapılmaması istenen davranışların (mekruhların) terki de mendûbdur. Esasen mendûb, Hz. Muhammed’in bazen yapıp bazen terkettiği iştir.
Mendûbun hükmü: Terkeden günaha girmez ve cezaya çarptırılmaz; işleyen, Allah katında övgüye lâyık görülür ve kendisine sevap yazılır. Bununla birlikte, dikkat edilmesi gerekli nokta şudur: Bir ferdin, bütün mendûbları veya bir mendûbu sürekli olarak terki caiz olmadığı gibi, toplum olarak bir mendûbun veya topluca mendubların terki de yasak ve günahtır.
Fıkıh usulü terimi olarak mendûbun çatısı altında yer alan terimler şunlardır: Sünnet-i müekkede, sünnet i gayr-ı müekkede, müstehab, nâfile, tetavvu’, ihsân, fazilet, edeb.
Fıkıh kitaplarında, mendûb terimi daha çok, önem derecesi itibariyle “sünnet”ten sonra gelen “müstehab”ın eşanlamlısı olarak kullanılır.