Meni (ar. i.) Döl suyu demektir.
İnsanın yaratılışına işaret edilirken, Kur’ân-ı Kerîm’de bir defa meni kelimesi kullanılmıştır. Kur’ân-ı Kerîm’de Kıyâme sûresi 37. âyetinde şöyle buyrulur: “O, (döl yatağına) akıtılan meninin içinden bir nutfe (sperma) değil miydi?”.
Meninin şehvetle gelmesi halinde güsul abdesti almak farzdır. Meni, maddî pisliklerin hükmü ağır olan türündendir (necâset-i galizadır). Bu tür pisliklerin belirli miktarı kadar vücutta veya elbisede bulunan menî, namaza mâni bir pisliktir; temizlenmesi gerekir (bk. Necâset). Kuru ise, ovalamak sureti ile de temizlenmesi caiz görülmüştür. Şâfiilere ve Hanbelîlere göre, meni, necâset (pislik) sayılmamaktadır.