Muhibbî. 16. asrın Osmanlı büyük hükümdar ve şâiri I.Süleyman (Kanunî)’ın mahlası, şiirlerinde kullandığı ismi.
Şâir bu isimden ayrı olarak Muhibb, Meftûnî ve Âcizî mahlaslarını da kullanmıştır. Batılıların Muhteşem Süleyman dediği Kanunî, siyasî hayatının başarıları yanında sanat sahasında da adını duyurmuş bir şâirdir. Alim, şâir ve sanatkârlara büyük itibar gösteren Kanunî, Osmanlı padişahları arasında en çok şiir yazandır. Biri Farsça olmak üzere dört divançesi vardır. İstanbul kütüphanelerinde birçok yazma nüshası bulunan bu eserler, ayrıca hat sanatının da güzel örnekleri olarak yazıya geçmiş, ciltçiliğin şaheser denilebilecek örnekleri olarak ciltlenmişlerdir. Muhibbi divanı eski yazı ile, üç divançeden yapılan seçmelerle 1890-1891 yılında basılmıştır. Bu matbu nüsha Vahit Çabuk tarafından hazırlanarak Tercüman gazetesinin 1001 Temel Eser serisi içinde üç cilt halinde yeni yazı ile neşrolunmuştur.
Devrinin ikinci veya üçüncü sınıf şâirleri arasında sayılabilecek olan Muhibbî, İran Edebiyatı’ndan da tesir almış, şiirlerinde Acem şâirlerinden Nizamî, Selman ve Sadî’den bahsetmiştir. Arûz’a tam hakim olduğu söylenemez. Şiirlerinde yer yer arûz hataları, dili zorlamalar, imale ve zihaflar görülür.
Muhibbl’nin hemen bütün şiirlerinde aşk ve tabiat konusu yer almıştır. Hamasî duyguları, kahramanlık temlerini işleyen birkaç şiiri de vardır. Şiirleri oldukça sadedir. Oğlu şehzade Bayezid ile manzum mektuplaşması, Muhibbî’nin dili ustalıkla kullanabildiğini gösterir.