Türk alfabesinin on sekizinci harfidir.
Fenike alfabesinde “ain” “göz” manâsında kullandır. Eski Yunanca’da kısa “o”, omikron (: küçük o), uzun “o” ise omega (: büyük o) adıyla anılan iki ayrı harf ile yazılmıştır. Latince yazılarda “o” harfi, normal olarak iki yarım çemberden meydana gelirdi. Bu yazı biçimi daha Etruskça’da ortaya çıkmıştır.
Eski Türk (Göktürk ve Orhun) alfabesinde “o” sesini belirtmek için özel bir işaret vardı. Ancak bu işaret “v” sesini belirtmek için de kullanılırdı. Uygur alfabesinde de “o” ve “u’ sesleri için yalnız bir işaret vardı. Uygur alfabesinde kelimenin başında ve ortasında ve sonunda bulunduklarına göre harflerin biçimleri biraz değişir. Osmanlı alfabesinde “o” sesi kelime başında “elif” ve “vav” harfleriyle (bazen yalnız “elifle veya “elif” ve “ötre” ile), kelime içinde “vav” harfi veya “ötre” ile veya her ikisiyle belirtilirdi. Arab harflerine dayanan başka Türk yazı sistemlerinde de bu harfler kullanılır.
Latin alfabesine dayanan yeni Türk yazı sisteminde “o” sesi için yalnız bir harf vardır.