Şerbet (ar.i.)
Arabça “içilecek tatlı su” manâsında bir kelimedir. Tebabetde “müshil” karşılığı kullanılır.
“Şerbetlenmek” zehirli hayvanlara karşı korunmak için “ocak” olan kişiden yani işin ehli olandan, izin almak, onun okuduğu, nefes ettiği şerbeti içmek demektir. Bu işi en fazla Rifâi şeyhleri yapardı.
Tasavvuf: Şerbet vermek Bedeviyye tarikatında biat sırasında mürşidin müride yaptığı telkin ve içirilen şerbet için kullanılan bir tâbirdi. Müridin isteğine bağiı olarak yedi şeyle şerbet verilirdi. Mürid eğer az cezbe isterse zeytinyağı ve su ile, orta derecede cezbe isterse hurma, kuru üzüm ve kuru incirle şerbet verilirdi. Ancak rnürid cezbesi ziyade olsun, istiyorsa o zaman nefesle, yahut sirke ve sütle şerbetlenirdi.