Şeyh (ar.i.şuyûh)
Lûgatta, ihtiyar, yaşlı, ak sakallı pîr-i fâni demektir.
Tasavvufta ise: Tarîkat kurucularına, bir tarikatta en yüksek mertebeye ulaşmış olan kimseye, tarikat büyüklerine veya tarikat kollarından birinin başında bulunan kimselere “Şeyh” adı verilir. Gerek ilim, gerekse manevî dereceleri katetmeden şeyhlik elde edilemez. Binaenaleyh, şeyhlik için seyr ü sülük ile terbiye edilerek kemâle ermek şarttır. Tarikat şeyhine; “Şeyhü’t-tarikat” müridin irâdesini teslim ettiği şeyhe “Şeyhü’l-irâde” kendisine söz, iş ve davranışlarda uyulması gereken şeyhe “Şeyhü’l-iktidâ” ma’nevi himmetinden istifâde ve teveccühünden feyz almak sohbetlerinde bulunmak maksadı ile bağlanılan şeyhe “Şeyhü’t-teberrük” bir müridin özel merasimlerle bağlandığı şeyhe “Şeyhü’l-intisâb” müridlere öğrenmesi gerekli ilk tarikat dersini veren ve zikirleri telkin eden şeyhe “Şeyhü’t-telkin” tarikat mensublarının ma’nevî terbiye ve eğitimi ile uğraşan şeyhlere de; “Şeyhü’t-terbiye” adı verilir.