Şiir (ar. i. ç.eş’âr)
Şi’r. Bilinen en eski mânası, üzerinde düşünülmüş ve işlenmiş bir şekil içinde, ilhama dayalı bir muhtevayı işleyen, vezinli ve kafiyeli söz demektir. Arabça, Türkçe ve Farsça’da aynı manâda kullanılır.
En eski Arab şiirleri Miladî 5. yüzyılın sonlarına kadar çıkar. Bu durum, şiirlerin kaynağının daha da eskiye çıktığını gösterir. Bu devirlerde cemiyet içinde şiirin büyük değeri vardı. Ancak bu çağlarda, şâirlerle sihirbazların secili sözleri arasında bir bağ kurulmak istenmiştir.
Cahiliyye Devri’nde şiiri teşvik eden çevre ve vesileler oldukça çoktu. Büyük şiir müsabakaları düzenlenirdi.
İslâmiyet ile şiir sanatı yeni bir safhaya girdi. Müşriklerin Peygamberimiz’i “Bir mecnun şâir” (Saffat Suresi, âyet 36) olarak nitelemeleri üzerine Cahiliyye Devri şiiri menedildi. Ancak daha sonra hadîslerde, İslâmî prensiplere ve ahlâka mugayir olmayan şiirlerin beğenilip teşvik edildiği görüldü. Şiir, İslâm âleminde, zamana bağlı olarak, ortak şekil ve temler etrafında, ancak her milletin kendi zevk ve lisanının imkânları ile büyük bir gelişme gösterdi.