Şuf’a (ar. i.)
Şuf’a, çift manâsına gelen şef kelimesinden alınma olup, ilâve, bitişme manâlarını taşır. Hukuk terimi olarak şufa, satılan veya ivaz şartıyla hibe edilen -ki bu da satış sayılır-bir gayr-ı menkulü (veya bu hükümdeki bir malı) müşteriye veya bağışlanan kişiye kaça mal olmuş ise o miktar ile müşteriden yahut satıcıdan veya (bu hükümdeki bir malı) müşteriye veya bağışlanan kişiye kaça mal olmuş ise o miktar ile müşteriden yahut satıcıdan veya bağışlanan kişiden cebren alıp kendi mülkiyetine geçirebilme hakkıdır. Günümüz hukuk dilinde buna “önalım hakkı” denmektedir. Kendisine şufa hakkı taalluk eden mala “meşfû’ “, şufa hakkı sahibine “şeff “, şufa hakkını sağlayan gayr-ı menkule “meşfû’un bih” denir.