T
Türk alfabesinin 24. (te) Osmanlı alfabesinin 4. (te), ve 19. (tı) harfleridir. Ebced hesabında “te” 400, “ti” 9 sayılarının karşılığıdır.
“T” harfi Göktürk (Orhon) alfabesinde iki şekilde kullanılmıştır: (a) “t”, (e) “t” Uygur alfabesinde bir Mani Alfabesinde de iki “t” harfi vardır.
Osmanlı alfabesinde “t” sesi, “t” ve “ti” olmak üzere iki harfle belirtilmiştir. “Dal” (d) harfi de bazen “t” sesini vermek için kullanılır. Alfabemizde bir “t” harfi rar dr.
“T” harfi Türkçe’de başta, ortada ve sonda kullanılır: Tanık, atkı, bulut, Yabana alfabelerden alınan kelimelerin baş, orta ve sonunda da görülür: Taht, antitez, muhtıra, kent, mükâfat
Yabancı dillerden gelen “d” ön sesli bazı kelimeler Türkçe’de “t”li olarak; Terzi (Farsça derzi), tabak (Arabça debbağ) yazıldığı gibi; “t” li bazı yabancı kelimeler de “d” olarak yazılır: Dümen (İtalyanca timone), davul (Arabça tabi).
“T” sesi bazı yabancı kelimelerde son seste düşer :abdest-aptes, çift-çif. Yabancı kelimelerdeki bazı iç ve son ses durumundaki “d” lerin “t” yazılması imlâ kuralı olarak yaygınlaşmaktadır. İdhâl-ithal, Mehmed-Mehmet, şâhid-şahit.