Tâbiûn (ar. s. tabiî’nin ç.)
“Tâbi’ ” kelimesinin çoğulu olup, müslüman olarak Ashâb ile görüşen ve İslâm ümmeti içinde ikinci nesil meydana getiren müslümaniar için kullanılan bir tâbirdir. Hz. Muhammed (s.a.v.)’in “Ümmetimin en hayırlısı benim neslim (Ashâb)dir, sonra onları takib edenler (Tâbiûn), üçüncü olarak da onların ardından gelenler (Tebe-i Tabiîn) dir.” buyurması, müslümanların Tâbiun’a özel bir saygı ve sevgi göstermelerini sağlamış olduğu gibi, Tâbîûn’un hadîs başta olmak üzere İslâmî ilimlerdeki yeri ve önemi de bu saygı ve alâkayı arttırmıştır.
Yaygın kanaate göre Tâbiûn’un en faziletlisi üveysü’l-Karani’dir. Bu zât, Resûlullah’ın devrine yetişmiş olmakla beraber onunla görüşmek imkânını bulamadığından “Sahâbîler” araşma girememiştir. Bundan başka, Tâbiûn’un en faziletlileri arasında Hasenü’l-Basri, Saîd b. Müseyyib Atâ b. Ebı Rebâh gibi isimler de zikredilir.
İlk vefat eden Tabiî Ma’m er b. Zeyd (Horasan—H .30), son vefat eden de Halef b. Halife’dir (H.181).