Tesbih (ar. i.)
Lûgatta, çok uzaklaştırmak, temizlikte çok ileri gitmek demek olup Allah’ı noksan sıfatlardan tenzih ve takdis etmek (bk. Subhâne), “Subhanallâh” demek (bk. Subhanallâh) ve Allah’a kavli’, fi’lî ve kalbî olarak bol bol ibâdet etmek manâlarında kullanılan dinî bir tabirdir.
Her vakit namazın sonunda 33’er defe okunması müstehab olan “Subhanallâh”, ’’El-hamdülillâh” ve “Allahu ekber” cümlelerinin sayılarını şaşırmamak için çekilen dizili tanelere de “Tesbih” denir ki bunların adedi 33 veya 33×3=99’dur. Tesbihin dizildiği ipliğin iki ucunun birden geçirilerek bağlandığı boyuna delinmiş parçaya “imame” denir. 99’lu bir tesbihte, 33’erlik üç grubu birbirinden ayırmak için aralarına takılan iki parçaya ise “nişâne” adı verilir. Zeytin çekirdeğinden ve çeşitli ağaç cinslerinden başlayarak zümrüt, yakut, mercan gibi en kıymetli mücevherlere varıncaya kadar çok çeşitli malzemelerden yapılmış tesbihler vardır.