Tevâzu‘ (ar. i.)
Mütevâzi olma, alçakgönüllülük, bir kimsenin, başkalarını kendisinden küçük görmemesi, onlara saygı ve sevgi göstermesi manâsına gelen ahlâkî bir fazilettir. İslâm ahlâkçılarına göre Tevâzu’, kibir ve zilletin ortasıdır. Buna göre ahlâkî bakımdan kibirlenmek kötü olduğu gibi, Tevâzuu zillete, yani insanî şahsiyete yakışmayacak derecede küçülme ve riyâ noktasına kadar götürmek de kötüdür (bk Vakar).