Vagetoterapi
Vagetoterapi veya İstemdışılık Terapisi, duygulanımların istemdışı fiziksel yansımalarını temel alan Reichyen bir psikoterapi yöntemidir.
VagetoTerapi’nin ana esasları ilk olarak, 1935’te Wilhelm Reich’in Psişik Temas ve İstemdışı Akım (Psychic Contact and Vegetative Current) adlı makalesinde açıklanmış, daha sonra Kişilik Çözümlemesi (Character Analysis) adlı kitabının 1933 ve 1949 baskılarına dahil edilmiştir.
Vagetoterapi uygulaması hastadan, güçlü duygulanımların vücud üzerindeki etkilerinin taklidinin istenmesini kapsar. Taklit edilen bu duygulanımlar, hastanın vücudunda ve ruhunda (psyche) hapsedilmiş duyguların açığa çıkmasını (katarsis) ve böylece hastanın rahatlamasını (kateksis) sağlar. Hasta, duygusal durumların taklidini yaparken, geçmişte bu duygulanıma neden olan ancak henüz çözümlenememiş deneyimleri hakkında ipucu verebilir. Vagetoterapi teorisi, hastanın “vücuduna etki eden” bu tür “depolanmış duygulanımlar”a dayanır. Bu duyguların vücud üzerindeki yansıması vücudun genel duruşu, yüz ifadesi ve kas hareketlerinde gözlenebilir.