İmrahor İlyas Bey Camii Tarihi, Özellikleri, Hakkında Bilgi

İmrahor İlyas Bey Camii. İstanbul’da XV. yüzyıl sonlarında eski bir Bizans kilisesinden çevrilen cami.

II. Bayezid’in mîrâhuru İlyas Bey aslen, Arnavutluk’un güneydoğusunda bulunan Görice (Korçe) kasabasının 7 km. kuzeyin­deki Boboştitsa (Boboshtica) köyünden olup II. Bayezid891 (1486) yılında bir temliknâme ile bu köyü ona bağışlamıştır. İl­yas Bey’in 910 (1504-1505) tarihli vakfiye­sinden öğrenildiğine göre İstanbul’daki camiden başka Görice’de cami. imaret, medrese, sıbyan mektebi, türbe ve ha­mamdan oluşan bir külliye de yaptırmıştı.[bk. İmrahor İlyas Bey Camii Ve Tür­besi]

Öldüğünde Görice’deki camünin ya­kınındaki türbesine gömülen İlyas Bey. bu hayratını yaşatmak için Görice’de dört köy. Premedi’de bir köyle mezralar. İstan­bul’da Langa’da(Yenikapı) bir çifte ha­mam, yedi dükkân, Yanya’da bir hamam, dört değirmen, Yedikule’deki Cami ma­hallesinde evler ve dükkânlar vakfetmiş­ti. İlyas Bey’in Zilhicce 915 (Mart 1510) tarihli İkinci vakfiyesinden Çorlu’da da bir cami ile sıbyan mektebi, yine İstan­bul’da başka bir mektep. Edirne’de de bir mektep yaptırdığı, bunlara Langa. Mer­can Ağa, Galata’da ev ve dükkânlar vak­fettiği, mütevelli olarak da oğlu Mustafa Çelebi’yi tayin ettiği anlaşılmaktadır. İl­yas Bey’in temliknâmesi ve iki vakfiyesi 1952’te Tayyip Gökbilgin tarafından kıs­men yayımlandıktan başka II. Bayezid’in bazı fermanları da Arnavutluk’ta 1967′-de Pepo Petrak eliyle neşredilmiştir. 983 (1546) tarihli İstanbul Vakıfları Tahrir Defteri’nde de İlyas Bey’in İstanbul’daki camii ve sıbyan mektebine ait evkafın ge­lirleri ayrıntılı olarak gösterilmiştir.

İmrahor (Mîrâhur) İlyas Bey Camii aslın­da İstanbul’un güneybatısında Yedikule yakınında. Bizans döneminde İstanbul’un en büyük ve en eski manastırlarından Studios Manastırı’nın Hagios loannes Prodromos [Vaftizci loannes Yahya] adına yapılmış kilisesiydi. 454’te Doğu konsülü olan Studios tarafından muhtemelen 461 yılma doğru inşa ettirilmiş, ayrıca yanın­da bir manastır kurulmuştur. Bugün ha­rabe halinde bulunmasına rağmen yapı şehrin henüz ayakta duran en eski dinî binası olduğundan özel bir tarihî değere sahiptir. Bunun yanında erken hıristiyan döneminin mimari özelliklerini aksettir­diği için de ayrı bir önem taşımaktadır.

Boğaziçi’nin Anadolu yakasında geniş arazileri olan ve 700 keşiş barındıran bu manastırın 796-826 yılları arasında ba-şmda bulunan Theodoros. “ikonoklasma” (tasvir kıran) adı verilen akım sırasında sert çıkışları ile tanınmıştı. Böylece Studios Manastırı önemli bir Hıristiyanlık merke­zi olmuş, zamanla büyük bir teoloji kuru­luşu halini alarak Bizans tarihi boyunca burada yazılan veya istinsah edilen kitap­lar, yapılan minyatür ve ikonalar şöhreti­nin artmasını sağlamıştır. Manastırda ke­şişlerin hazırladığı, günümüze kadar ge­lebilen başlıca yazma eserlerin bir kata­logu Atina’da Eleopoulos tarafından der­lenerek basılmıştır Latin istilâsı yıllarında (1204-1261) kilise ve yanındaki manastır bakımsız kalarak harap duruma girdiğinden İmparator II. Adronikos Pala-iologos’un kardeşi Konstantinos Palaiolo-gos tarafından 1293’te büyük ölçüde ta­mir ettirilmiş, bilhassa kilise eski ihtişa­mına kavuşturulmuş, arazisinin etrafı ka­lın duvarlarla çevrilmiştir.

Âşıkpaşazâde, Yıldırım Bayezid’in en küçük oğlu Kasım Çelebi’nin ağabeyi Sü­leyman Çelebi tarafından Bizans’a rehin olarak bırakıldığını yazar. Bizanslı tarihçi Doukas ise adını vermeksizin Bizans’taki bir Türk şehzadesinin I417yılmda bir veba salgınında ölmeden önce Hıristiyan­lığı kabul ettiğini ileri sürerek Studios Prodromos Manastırı’nda kilisenin yanın­da kapının iç tarafına gömüldüğünü bildirir. Bu yıllarda Bizans’a gelen İtalyan Cristoforo Buondelmonti’nin seyahatnâ-mesindeki İstanbul resminde loannes Ki­lisesi, mimarisinin ana çizgileri ve etrafını çeviren yüksek duvarı ile açık surette be­lirtilmiştir.

İstanbul’un fethi sırasında bu manas­tırla kilisesinin durumu belli değildir. An­cak Studios Manastın ve loannes Prodromos Kilisesi’nin II. Bayezid döneminde (1481-1512) İmrahor İiyas Bey tarafından camiye dönüştürüldüğü bilinmektedir. Cami, fetihten sonra İstanbul’a getirile­rek iskân ettirilen ve ana dilleri Türkçe olan hıristiyanların yerleştirildiği bir böl­gede bulunuyordu. 953 (1546) tarihli İs­tanbul Vakıfları Tahrir Defteri’nûe cami ve mektep personeli arasında “şeyh-i zaviye” ile “mürîdîn der çilehâne” kayıt­larının da görülmesi, İmrahor İlyas Bey Camii’nde daha XVI. yüzyılda bir tekke-zâviyenin var olduğunu gösterir. Hüseyin Ayvansarâyî’nin bildirdiğine göre Tatar mirzalarından Devlet Han, İmrahor İlyas Bey Camii’nde bir zaviye kurarak tevliye­tini evlâda şart etmiştir. 953 (1546) ta­rihli İstanbul Vakıfları Tahrir Defteri’nde İmrahor İlyas Bey Camii vakıf­ları arasında, 950 Muharreminde (Nisan 1543) Hacı Bâlî b. Erdoğdu tarafından yapılan bir vakıf kaydında mütevelli ola­rak yine Devlet Han adına rastlanmıştır. Bu zaviyenin şeyhleri İmrahor Camii’nin avlusunda medfundur. İstanbul’un çe­şitli yerlerindeki yirmi kadar Sünbülî tek­kesinden biri olan zaviye XIX. yüzyıl son­larına gelinceye kadar hizmet vermiştir.

İstanbul’da büyük tahribat yapan 1179 (1766) yılı depreminde İmrahor İlyas Bey Camii’nin zarar gördüğüne ihtimal verilebilirse de bu hususta açık bilgi yoktur. Fakat 14 Ramazan 1196″daki (23 Ağustos 1782) yangında İmrahor İlyas Bey Camii ağır zarar görerek birçok kısmı yıkılmıştır. Nitekim binayı yarı yıkık durumda gösteren bir gravür mevcuttur. Yangından az sonra caminin, III. Seiim’in hazinedar us­talarından Nâzıperver adlı bir hanım ta­rafından 1219 (1804) yılında mahiyeti bi­linmeyen bir şekilde tamir ettirildiğini ifa­de eden bir tarih beyti olduğu gibi 1236′-da (1821) Hassa başmiman Mehmed Râ-sim tarafından burada bir tamir daha ya­pıldığına dair kayıt mevcuttur. Cami 1894 depreminde de zarar görmüş, üstünü ör­ten çok geniş yüzeyli ahşap çatı çürüye­rek be! vermeye başlamış, 1908 yılı kışın­da üzerine yığılan karın ağırlığı ile kısmen çökmüştür. Bir daha tamir edilmeyen ya­pı o tarihten itibaren gittikçe harap ola­rak şimdiki durumuna gelmiştir,

İmrahor İlyas Bey Camii, Bizans döne­minde manastır iken önemli bir el yazma­sı ve tezhip atölyesi olarak çalıştığı gibi Türk döneminde de ünlü hattatların ye­tiştiği bir merkez olmuştur. Nitekim ca­minin imamlarından Hafız Osman’ın ye­tiştirdiği Seyyid Abdulah. Şeyh Hamdul­lah ekolünün en iyi temsilcisiydi. Eğrikapılı Mehmed Râsim ve Şekerzâde Seyyid Mehmed onun önde gelen talebelerindendir.

İstanbul’da 1914 yılına kadar faaliyetini sürdüren Rus Arkeoloji Enstitüsü, 1907′-de yapının içinde araştırmalar yaptırarak sağdaki sahnın (nef) aitında bazı Bizans dönemi mezarlarını ortaya çıkarmıştır. Bugün İstanbul Arkeoloji Müzesi’ndeyer alan ve Bizans sanat tarihi bakımından önemli olan bu mezarlar “parçalı lahitler” denilen gruptandır. Yine burada bulunan mozaik bir kadın resmi par­çası Atina’ya götürülmüştür.

İmrahor İlyas Bey Camii, çatısı tama­men çöküp enkazı da kaldırıldıktan son­ra aynı zamanda buradaki tekkenin son şeyhi olduğu bilinen son imamı tarafın­dan yazlan ramazan aylarında teravih na­mazlarında kullanılmaya devam ediyor­du. Ayrıca binanın girişinde narteks kıs­mının sol tarafında, evvelce içinde yukarı kattaki galeriye çıkışı sağlayan ahşap merdivenin bulunduğu 5 x 4 m. ölçüle-rindeki bölüm bir duvarla bölünerek ve içine mihrap yapılıp minyatür bir de min­ber konularak cami haline getirilmişti. Ya­pı müzeler idaresine geçtikten sonra bu küçük ibadet yeri de elli yıl hizmetin arka­sından ortadan kaldırılmıştır. 1925-1930 yılları arasında bir yabancı hanım, maddî yardımda bulunarak çatlamış olan giriş­teki mermer sütunların demir çember­lerle takviye edilmesini sağlamış, 1970’li yıllarda duvarların üst kısımları biraz dü­zeltilerek daha fazla yıpranmalarının önlenmesine çalışılmıştır. Aynı yıllarda Kül­tür Bakanlığı, İmrahor İlyas Bey Camii’nin restorasyonu için bir program girişimin­de bulunmuş, fakat hiçbir çalışma yapıl­madığı gibi Alman Arkeoloji enstitüleri­nin İstanbul şubesinin aynı yoldaki bir ta­sarısı da sonuçlanmadan kalmıştır.

Kilise, Hıristiyanlığın İlk yüzyıllarına ait bazilikaların Helenistik denilen yaygın (kla­sik) tipinin başarılı bir örneği olup kuzey tarafındaki sütunlar kısmen günümüze ulaşabilmiştir. Bizans dönemine ait avlu­nun güney tarafında yakın tarihlere ge­linceye kadar büyük ahşap bir yapı halin­de tekke ve şeyh evi bulunuyordu. Avlu­nun ortasında da bir mimari özelliği ol­mayan, üstü ahşap çatılı bir şadırvan var­dı. Avluyu takip eden ve caminin son ce­maat yerini oluşturan narteks kısmının aslında açık bir revak halinde olduğu ve burada dört mermer sütunla avluya açıl­dığı görülür. Caminin kullanıldığı dönem­lerde bu sütunların araları camekânlı tahta bölmelerle kapatılmıştı. Evvelce bu narteksin iki ucunda yukarı katlara çıkışı sağlayan ahşap merdivenler vardı. Sonra­ları, herhalde gerçekleştirilen tamirlerde yan galerilere çıkış için içeriden merdiven­ler yapılmıştır. Sağda, uzun süredir şere­feden yukarısı yıkık olan tuğladan bir mi­nare yükselir.

Etrafları mermer çerçeveli üç kapıdan orta sahna geçilir. Yanlarda ayrıca nar-teksten yan neflere açılan kapılar vardır. Narteksin üstü. yakın tarihlere gelinceye kadar kiremit kaplı ve öne meyilli ahşap­tan bir çatı ile örtülü olup ayrıca içeriden bir tavana sahipti. Ana mekân, yeşil ve benekli breş taşından her sırada yedişer tane olmak üzere İki sütun dizisiyle uzun­lamasına üç sahna ayrılmıştı. 1766 depreminde veya 1782 yangınında sağdaki sütunlar devrilip parçalandığından bu dizi bütünüyle kaldırılmış, yalnız buradaki desteklerin altında uzanan seki kalmış­tır. Caminin mâmur olduğu dönemde bu­rada sütunlar gibi boyanmış ahşap di­reklerin bulunduğu bilinmektedir. Solda­ki dizi ise şimdilik ayakta durmakta olup devrilmesini önlemek için son yıllarda ah­şap bir iskele ile desteklenmiştir. Binanın geçirdiği yangınlarda sütunların ince iş­lenmiş kompozit üslûptaki mermer başlıkları kavrulduğundan kaba birer kitle halinde kalmışlardır. Bunların üstlerinde uzanan yine mermer arkitravlar da hayli hırpalanmıştır. Her iki yan nefin üzerinde, binanın ilk yapıldığından itibaren ahşap kirişlere oturan galerilerin bulunduğu ko­laylıkla tahmin edilir. Bunlar uzun süre içinde yenilenmekle beraber en son yapı­lanlar 1910’da hâlâ duruyordu.

Dıştan üç cepheli bir çıkıntı biçiminde olan apsisin üstündeki yarım yuvarlak kasnak, buradaki pencerelerin kemer bi­çimlerinden anlaşıldığına göre barok üs-lûbundadır. Bu duruma göre herhalde XVIII. yüzyıl sonlarında veya XİX. yüzyıl başlarında yapılmıştır. Bilinmeyen bir dönemde apsis çıkıntısı üstündeki yarım kubbe yıkılmış ve bu kısmın üstü eski fo­toğraflarda görüldüğü gibi tahta ile kap­lanmıştır.

İmrahor İlyas Bey Camii bazilika biçi­minde olduğuna göre üstü kiremit örtülü bir ahşap çatı ile kapatılmıştı. Narteksin üstündeki pencereli duvar XVIII. yüzyılda yapıldığından çatının şekli hakkında bir fikir vermez. Bu sebeple çatının ilk biçi­mini tahmin etmek hayli zordur. Belki bi­nanın üstünde orta nefi kapatan çift me­yilli bir çatı vardı. İki yanlarda daha alçak, dışa eğimli çatılar bulunuyordu. Belki de dört tarafa meyilli daha yayvan bir çatıyla örtülmüştü. Nitekim 1908’de çökmeye başlayan çatı böyle idi. Selânikte yine ki­liseden çevrilen Eskicuma Camii de ben­zeri bir yapı olup Balkan Savaşı’ndan az önce restorasyonu yapıldığında bu ikinci sistemde bir çatı ile örtülmüştür.

Yapının çeşitli yerlerindeki mermerler, sütun başlıkları, pencere kemerleri, kor­niş ve frizler V. yüzyıl taş İşçiliğinin güzel örnekleridir. Çünkü burada devşirme par­çalar kullanılmamış, her şey bu yapı için hazırlanmıştır. Binanın eski kaynaklarda ihtişamı anlatılan duvar ve apsis yarım kubbesini süsleyen mozaiklerinden ise hiçbir şey kalmamıştır. Molozların arasın­da ele geçen bazı mozaik taneleriyle şim­di Atina’da Benaki Müzesi’nde bulunan bir mozaik parçası gerçekten bu çeşit süs­lemenin varlığının delilleridir. Bizans sa­natında varlığı pek bilinmeyen bir iç süs­lemenin bazı parçaları da burada bulun­muştur. Bunlar, Selçuklu ve Osmanlı sa­natından çok değişik teknik ve desende Bizans çinileridir. Latin işgalinin sona er­mesinin arkasından yapılan tamirde orta nefin döşemesinin geniş yüzeyi yuvarlak örgü motifine göre düzenlenmiş, çerçe­velerle kare veya dikdörtgen bölümlere ayrılmıştır. Çeşitli renkli taşların kesilme­si, bazı kısımlarda birbiri içine çakılması suretiyle meydana getirilen bu döşeme dış tesirlere açık kaldığından mahvolmak­tadır. Bazı köşelerde kırmızı porfir taşı içine kakma tekniğinde yerleştirilmiş be­yaz renkte taştan kanatlı bir grifon, bir av sahnesi gibi figürler veya küçük kom­pozisyonlar da görülür. Cami harap olduk­tan sonra orta nefin doğu ucunda evvel­ce sunak masasının durduğu yerde, içine iki üç basamakla inilen haç biçiminde ve önceleri içi mermer kaplı bir kutsal kalın­tı (rölik) saklama hücresi bulunmuştur. Bu kilisede X. yüzyılda Aziz loannes’e ait olduğuna inanılan bir kuru kafa vardı. Latinler’in şehri yağmalamasında bu rölik Walon de Sarton tarafından Fransa’da Amiens’e götürülmüştür.

İmrahor İlyas Bey Camii’nin içinde Türk dönemine işaret eden hiçbir iz kalmamış­tır. Hatta uzun süre duran mihrap bile yok edilmiştir. Bu tarihî eserin rölöveleri Cornelius Gurlitt, Alexander van Mill-ingen, R. Traquair, Jean Adolphe Ebersolt ve Adolphe Thiers tarafından 1910-1914 yılları arasında yayımlanmıştır. Ge­niş bir alana yayılan manastırdan toprak üstünde bir iz görülmezse de binanın gü­ney tarafında yirmi dört sütunlu, 18,60 ve 16.65 x 26,40 m. ölçülerinde bir su sarnıcı vardır. Fakat atölye olarak kullanılan bu eser yakın tarihlerde bir patlama sonunda kısmen yıkılmıştır. Sarnıca biti­şik bir de iki sütunlu ayazma mevcuttur. Caminin kıble duvarının önünde kesme taştan klasik üslûpta yapılmış bir Türk çeşmesi de yok edilip ortadan kaldırılmış­tır.

Caminin avlusu, tekkenin son mensup­larından bir ihtiyar tarafından yaşlı ağaç­ların gölgelediği, şadırvanın suyunun ak­tığı, son derece güzel çiçekli bir bahçe ha­linde yarım yüzyıl boyunca korunmuş ve şehrin tarihî hâtıralarla dolu dinlendiri­ci bir köşesi olarak edebiyata geçmiştir. Gençliğinde tıp fakültesinde okuyan, da­ha sonra Fizan’a sürgün giden, geri dön­düğünde caminin yanındaki harap ahşap tekke meşrutasına çekilerek her şeyden uzak bir hayat süren bu ihtiyar, tarih dolu eserin zevkle ziyaret edilen bir yer olması­nı yarım yüzyıl sağlamıştır. Onun ölümüy­le İmrahor İlyas Bey Camii harabesi hem romantik havasını kaybetmiş hem de son derece bakımsız kalmıştır. Bu caminin evkafından olup Aksaray’ın deniz tarafın­da bulunan çifte hamam da hiçbir iz kal­mayacak şekilde ortadan kalkmıştır.

TDV İslâm Ansiklopedisi