Karaferye -Yunanistan- Tarihi, Yerleri, Nüfusu, Hakkında Bilgi

Karaferye. Yunan Makedonyası’nın güneyinde bugünkü adı Bcroia (Veria) olan şehir.

Selânik’in batısında Vermio dağının eteklerinde kurulmuştur. Selanik-Manas­tır (Bitola) demiryolu üzerindedir. Ayrıca Makedonya’dan Teselya’ya giden karayo­lu buradan geçer. Şehrin Yunanca isminin (Veria) eski Makedon krallarından Veres’in kızına nisbetle konulduğu söylenir. Türkçe “Kara” sıfatının da şehri üç taraftan ku­şatan kara ormanlardan geldiği belirtilir. Buradan ilk defa milâttan önce 432’de tarihçi Thucydides söz eder. Milâttan ön­ce 279’da Kelt akınları sırasında sağlam duvarlarla çevrili bir kasaba özelliği taşı­yan Veria milâttan önce 168’de Roma hâ­kimiyetine girdi. Milâttan sonra ilk yüzyı­lın ortalarında Aziz Paul ve Silas burada bulunan yahudilere Hıristiyanlığı tebliğe başladılar. İmparator Diokletianos za­manında (285-305) Makedonya’nın ikinci başşehri oldu.

Bölge 905’te Arap akınlarına uğradı. Selânjk’i de ele geçiren Araplar bölgeden pek çok kişiyi esir olarak beraberlerinde götürdüler. 908’de Bulgarlar’ın eline ge­çen şehir 1001’de İmparator II. Basileios tarafından tekrar alındı. Karaferye 1204-1206 arasında Thessaloniki Frank Krallığı’na dahildi. Buraya 1206-1209 arasın­da Bulgar Despotu Strez, 1216’da da Epirus Despotu Theodoros Angelos hâkim oldu. 1246’dan sonra Bizans imparatorluğunun bir parçası idi. XIII. yüzyılın ikinci yansı ile XIV. yüzyılın ilk yarısında şehir gelişti, pek çok gösterişli kilise in­şa edildi. İmparator Kantakuzenos’un kroniğinde burası büyük ve kalabalık bir yer olarak geçer.

1262’den sonra Bizanslılar şelire İstan­bul’a sığınan Selçuklu Sultanı II. İzzeddin Keykâvus’un oğullarını ve adamlarını yer­leştirdi. Yazıcızâde Ali, II. Murad döne­minde bu insanların torunlarının burada yaşadığını yazmaktadır. Yıldırım Bayezid de 1392’de artık hıristiyanlaşmış olan bu Türkler’in bir kısmını Zihne  Zelihovo’ya yerleştirdi ki bunların çocukları günü­müzde hâlâ burada yaşamakta ve Türk­çe konuşmaktadırlar.[bk. Gagauzlar]

Karaferye 1347’de Sırp İmparatoru Duşan tarafından alındı. Şehri tahkim eden Duşan Rum nüfusunun bir kısmını bura­dan göndererek yerlerine Sırplar’; yerleş­tirdi. Bu tedbirlere rağmen 1350’de im­parator Kantakuzenos kısa bir müddet de olsa şehri ele geçi re bilmiştir. Daha son­raki yıllarda Türkler, Yunanlılar ve Sırplar buraya hâkim olabilmek için mücadeleye giriştiler. 1371 ‘deki Çirmen savaşına ka­dar Karaferye sembolik de olsa Sırp Krallığı’nın bir parçası olarak kaldı. Ancak de­vam eden savaşlar sırasında şehir gerile­di.

Kâtib Çelebi, Neşri, Âşikpaşazâde gibi Osmanlı kaynaklan Karaferye’nin 775’te (1373-74) Lala Şahin Paşa tarafından fethedildiğini yazarlarsa da çok erken olan bu tarihte ancak bir akın veya bir muha­sara olmuş olabilir. Teselya’daki Meteora manastırlarından birinde bulunan bir yazma eserde, eserin Türkler’in Verroia’-ya hâkim olduklar; 1385-86 yılında ta­mamlandığı şeklinde bir ifade mevcuttur. Diğer Yunan kaynakları ise şehrin Türk­ler tarafından alınmasının 8 Mayıs 1387′-de olduğunu yazar.

Günümüz Yunan tarihçiliğine göre Ka­raferye, 14O3’te Emîr Süleyman’la Bi­zanslılar arasında yapılan bir anlaşma ile tekrar Bizanslılar’a verilmiş ve 1430’farda nihaî olarak Osmanlılar’in eline geçmiş­tir. Ancak 859 (1455) tarihli Teselya’ya ait Osmanlı Tahrir Deiteri Teseiya’nın 794’ten (1392) itibaren kesintisiz olarak Osmanlıların elinde olduğunu açık bir şekilde belirtmektedir. Bununla birlikte Küçük Aya Yorgi Kilisesi’nde zihin karıştı­ran bir kitabeye göre Karaferye 9 Nisan 1433te alınmıştır.

Öyle anlaşılıyor ki kasaba savaşla değil içeriden yardım ve destekle Osmanlıların eline geçmiştir. Çünkü halkın durumun­da hiçbir değişiklik olmadığı gibi bütün kiliseler de hıristiyanlarda kalmıştı. XVI. yüzyıl Osmanlı tahrirleri burada yaşamış olan Kurtopulailesinin mevcudiyetine vurgu yapmaktadır. 1528’de on iki hâne olarak belirtilen ailenin fetihler sırasında “yoldaşlık” statüsünde değerlendirildiği ve vergi imtiyazına sahip olduğu anlaşıl­maktadır. Aile bu imtiyazlı durumunu XVII. yüzyıl sonuna kadar korumuştur. Osmanlılar’ın şehre girdikleri yere bir ca­mi inşa edilerek Yola Geldi Camii denil­miştir. Bu isim daha sonra mahalle adı olarak XVI. yüzyıldan XX. yüzyıla kadar varlığını devam ettirmiştir.

Osmanlılar Karaferye’ye müslüman Türk nüfusu iskân etmiş. Özellikle eski Acropolis bölgesiyle eski şehrin sınır­ları dışına yerleşen bu nüfus zamanla kendi mahallelerini oluşturmuştur. Ca­miye çevrilen ilk kilise eski Metropolis Kilisesi’dir. Câmi-i Atîk veya Hüdâvendigâr Camii olarak anılan bu yapı bir XI. yüzyıl eseridir. Camiye hayli yüksek ve silindirik bir minare ilâve edilmiştir ve bu ilâve günümüzde de büyük oranda mevcuttur (1999). 935 (1528) tarihli tahrirde cami­nin avluları, hücreleri ve gelir elde etmek için dükkânlarının bulunduğu kayıtlıdır. Bazı XVII. yüzyıl vazîfe-horân defterle­rinden bu dükkânların yeterli olmaması yüzünden Karaferye cizye gelirlerinden yüklü bir meblağın buraya aktarıldığı an­laşılmaktadır.

Tarihçi Neşri, Yıldırım Bayezid’in Kara-ferye’de bir imaret yaptırdığını söylüyor­sa da diğer kaynaklarda bu bilgi mevcut değildir. Muhtemelen 927 (1521) yılında Kanunî Sultan Süleyman’ın yaptırdığı nü­fus tesbitine dayalı olan 1528 tarihli tah­rirler. Karaferye’nin nüfusuyla ilgili ayrın­tılı bilgiler veren en eski Osmanlı kayıtla­ndır. Buna göre burada 234 müslüman, 669 hıristiyan hanede yaklaşık 4200-4500 nüfus mevcuttur. Bu tarihte henüz yahudi mevcudiyeti görünmemektedir. Muh­temelen 950 (1543) yılına ait Tahrir Defteri’nde ise 295 müslüman, 677 hıristiyan ve on biryahudi hâne kayde­dilmiştir ki bu da 4600 civarında bir nü­fus demektir. 976 (1568) tarihli Tahrir Defteri kasabanın nüfus yapı­sında ciddi değişiklikler olduğunu göste­rir. Buna göre 425 müslüman. 459 hıris­tiyan ve altiyahudi hâne bulunmaktadır. Müslüman nüfusta artış, hıristiyanlarda ise azalma söz konusudur. Kayıtlardan, asgari 130 müslüman hanenin eski gayri müslim hanelerin ihtida etmiş çocukları­na ait olduğu anlaşılmaktadır. Bu duru­ma göre kırk yıldan az bir sürede müslü­man nüfus, % 26’dan % 48’e çıkmıştır. Bu oran gelecek yüzyıllarda da yaklaşık böyle kalmıştır. Yahudi nüfusu da yavaş yavaş artarak mevcudiyetini korumuştur.

1528’de Karaferye’de bir cuma cami­si, yedi mescid. üç zaviye, üç hamam, iki muallimhâne ve bir bedesten bulunuyor­du. Karaferye’nin en büyük banisi Tuzcu Hacı Sinan Bey şehirde iki mescid, bir za­viye imaret, bir muallimhâne, bir hamam ve bir bedesten inşa ettirmiştir. Oğlu Ba­yezid Çelebi de bir mektep ve bir mescid yaptırmıştır. Bu eserlerden günümüze sadece Tuzcu Sinan Mescidi’nin bir mih­rabı ile büyük hamam kalabilmiştir. Yu­nan arkeoloji dairesince kısmen restore edilmiş bulunan bu mihrap mescidin ol­dukça büyük, tek kubbeli bir eser oldu­ğuna işaret etmektedir. Evliya Çelebi ise kubbenin kurşunla kaplı olduğunu söy­ler. Eser XVI. yüzyılın ortalarında muhte­melen cuma namazı kılınabilir hale gel­miştir. Tuzcu Sinan Bey’in büyük hama­mı da yine restore edilmiş olarak (1970) muhafaza edilmektedir.

Karaferye XVI. yüzyılın sonu ile XVII. yüzyılın başlarında hayli gelişmiştir. Cizye defterlerinde de görüldüğü üzere özel­likle hıristiyan köylerinden şehre göç ya­şanmıştır. Ayrıca ticaret genişlemiş, teks­til alanında pamuk, yün ve ipek mamulle­rinde üretim artışı gerçekleşmiştir. Çev­resinde buğday, arpa ve üzüm (şarap) yanında önemli miktarda pirinç mahsulü elde ediliyordu. Et ve süt mamulleri üre­timindeki artış da önemliydi.

Genel olarak ekonomik bakımdan müs-lümanlar hıristiyan ve yahudilere kıyasla daha iyi durumda idiler. Zira cizye öde­medikleri gibi başKa fevkalâde vergileri de yoktu. 1029 (1620) tarihli Avarız Def­teri müslümanlara ait sekiz avârızhâne kaydederken hıristiyanlarda bu rakam 148 olarak yer almıştır. Şer’iyye sicillerine göre durumu iyi olan müslümanlar daha çok gayri menkule yatırım yapıyorlardı. Müslüman müteşebbisler özel olarak ve­ya para vakıfları kanallarıyla finans ala­nında da aktif durumda idiler. XVII. yüz­yılın ilk yansında faaliyet gösteren en az 110 para vakfının ismi tahrirlerde Kayıt­lıdır. Bunların en büyükleri Kadı Mehmed Efendi (60.000 akçe), Alaybeyzâde Ahmed Bey (80.000akçe), Bayezid Çelebi (100.000 akçe) Zaîm Mehmed Bey ve Mehmed Bey (185.000 akçe) vakıfları­dır. Bunların yanında çok az sayıda hıris-tiyan ve yahudi banker bulunmaktaydı. Karaferye’deki yahudiler daha çok teks­til alanında çalışan zanaatkarlardı.

XVII. yüzyılda Kâtib Çelebi Karaferye’yİ camileri, bahçeleri, hamamları ve çevre­sinde geniş pirinç tarlaları bulunan, du­varlarla çevrili olmayan bir şehir olarak tasvir etmektedir. 1668’de buraya gelen Evliya Çelebi’nin verileri daha da ayrıntı­lıdır. Evliya Çelebi on altı müslüman ve on beş hıristiyan mahallesinden bahseder ki bu bilgiler şer’iyye sicilleriyle mutaba­kat halindedir. Şehirdeki hıristiyan nüfus çoğunlukla Yunanlılardan oluşmakta, az sayıda Bulgar ve Ulah da bulunmaktaydı. Evliya Çelebi çok az sayıda Sırp nüfusun­dan da bahsetmektedir ki bunlar muh­temelen XIV. yüzyılda gelmiş olmalıdır. Küçük yahudi cemaatinin bir kısmını Selânikten gelenler, diğer kısmını 1453’te fetihten sonra İstanbul’dan gönderilen­ler teşkil etmekteydi. Karaferye’de ayrıca müslüman Çingene aileleri de yaşamak­taydı. Evliya Çelebi on altı cami kaydet­miştir. Bunlardan I. Murad Camii, Mûsâ Çelebi Camii (Yıldırım Bayezid’inoğlu) ve Kazancılar Camii kiliseden çevrilmiştir. Tahrir kayıtlarında Mûsâ Çelebi Camii adıyla bir bilgi bulunmamaktadır. Ancak bunun diğer adının Baba Tekke Camii ol­duğu söylenebilir. Zira Baba Tekke Camii de kiliseden çevrilmedir. Evliya Çelebi ay­rıca Müftü, Mahmud Efendi, Emîr Çele­bi, Çelebi Sinan Bey ve Mehmed Bey ca­milerinin adını vermektedir. Diğerleri ise mahalle mescidleridir. Şehirde 600 dükkân bulunmaktadır. Sinan Bey Bedesteni altı kubbe ile örtülü büyük bir çarşıdır. Âhî Türbesi (Benli Hasan) önemli bir zi­yaret yeridir. Karaferye’den pek çok şair, sanatkâr yetişmiştir. Bunlar arasında Hâverî ilk akla gelendir. Hasan Bâbâ-i Rûmî, II. Bayezid döneminde yaşamış ve Hurûff görüşleriyle tanınmış bir sûfîdir. Osmanlı belgeleri XVII. yüzyılda Karaferye’de Meh­med Bey Medresesi bulunduğunu da bil­dirmektedir. Aynı yüzyılda bir diğer yük­sek eğitim müessesesi, bölge ayanların­dan Eminzâde el-Hac Ahmed tarafından yaptırılmıştır. Eminzâde, medresesinin yanına Medrese Camii olarak bilinen kub­beli bir cami de inşa ettirmiştir.

XVIII. yüzyılın sonlarında Felix de Beoujour Karaferye’de 8000 kişinin yaşadığını yazmıştır. XIX. yüzyılda gelişmenin de­vam ettiği görülmektedir. VVilliam Martin Leake, 1810-1811 ‘de 1200’ü Yunan 2000 ailenin yaşadığı Karaferye’nin Yunanis­tan’ın en iyi kasabası olduğunu belirtmiş­tir. 1820’lerdeki Yunan ihtilâli sırasında Mora’dan göçlerle Karaferye’nin müslü­man nüfusunda ciddi bir artış oldu. 1862’-de çıkan bir yangın şehrin büyük bölümü­nü tahrip etti. mevcut yetmiş iki kilisenin yirmi kadarı tamamen yıkıldı.

XX. yüzyılın başlarında Adoif Struck, Karaferye’nin tarım ürünleri ve hayvan­cılık ticaretiyle tekstil açılarından önemini hâlâ korumakta olduğunu tesbit etmiş­tir. Bu sırada şehirde bulunan 2800 ha­nede SSOO’ü müslüman, 5000’i Yunan, 2000’i Ulah, 800’ü müslüman Çingene ve 600’ü yahudi olan yaklaşık 13.900 nüfus mevcuttu. 1324 (1906) tarihli Selanik Vilâyeti Salnamesi Karaferye’nin otuz iki mahalleye bölündüğünü, 2131 hane­de 14.000 kadar nüfusun bulunduğunu, on dokuz cami ve mescid, dört tekke, üç medrese, altmış kilise olduğunu kaydet­miştir. Karaferye’de ayrıca iki rüşdiye ve yedi ibtidâî mektep bulunuyordu.

Balkan savaşları sırasında Yunan or­dusu şehre hâkim oldu (16 Ekim 1912), müslüman nüfusun bir kısmı bu sırada, diğerleri de (4000 civarı) Lozan Antlaşması’ndan sonra bölgeyi terketti. Onla­rın yerine 5690 Rum nüfus Anadolu’dan buraya göç etti. 1928’de Karaferye’de ne­redeyse tamamı Yunan olan 14.589 kişi ya­şamaktaydı. Karaferye yahudileri de 1941-1945 Alman işgali sırasında dağıldılar.

1960’tan sonra şehir oldukça genişledi ve modern bir çehre kazandı. Yunan Or­todoks piskoposluğunun bulunduğu şe­hir tekstil sanayii; tahıl, sebze ve meyve üretimi bakımından gelişmiştir. 1991’de nüfusu 37.858 idi. XIX. yüzyılın Osmanlı formları taşıyan zengin malikânelerinden sadece birkaç tanesi mevcudiyetini ko­rumaktadır. Osmanlı kasabasından hâlâ muhafaza edilmekte olan tek kısım kale kalıntılarının hemen altında bulunan ya­hudi mahallesidir ve günümüzde resto­re edilmektedir (1999). XVIII, yüzyıla ait Medrese Camii iyi durumdadır. XV. yüz­yıla ait kubbeli Orta Cami ise restore edil­meyi beklemektedir.

TDV İslâm Ansiklopedisi