Kudüs Tarihi, -İslam Fethinden Haçlılar Dönemine dek- Hakkında Bilgi

Müslümanlara Suriye ve Filistin kapıları­nı açan Ecnâdeyn (13/634) zaferinin ar­dından Bizans’a ait birçok şehir fethedil­miş, Suriye Yermük (15/636) zaferiyle Bi­zans’ın elinden alınmış ve sıra Filistin’in bütünüyle fethine gelmişti. Hıristiyanla­rın bu bölgedeki kutsal merkezi Kudüs’ü kuşatan İslâm orduları başkumandanı Ebû Ubeyde b. Cerrahtan aman dileyen ve müslümanların Suriye şehirleriyle yap­tıkları anlaşmalara benzer bir anlaşmanın kendileriyle de yapılmasını teklif eden Ku­düs halkı şehri bizzat halifeye teslim et­mek istediğini bildirdi. Hz. Ömer, Ebû Ubeyde’nin daveti üzerine Câbiye’den Ku­düs’e gelerek şehri Patrik Sophronios’tan teslim aldı ve anlaşmayı imzaladı (III 638). Kudüs halkıyla yapılan bu anlaşma temelde cizye ve haraç karşılığında mal ve can güvenliğini, din ve ibadet hürriye­tini öngörmekteydi. Ömer’in Câbiye’de bulunduğu sırada Kudüsten gelen bir he­yeti kabul edip burada onlarla bir anlaş­ma yaptığı [298] veya Ku­düs’e gönderdiği Hâlid b. Sabit el-Feh-mî’nin imzaladığı anlaşmayı daha sonra tasdik ettiği de [299] rivayet edilmektedir. Kudüs’ün fethinin tarihi ko­nusunda 15 (636), 16 (637) ve 17 (638) yılları kaydedilmekteyse de Belâzürî’nin zikrettiği 16 (637) yılında Ebû Ubeyde’nin şehri kuşatması üzerine halkın anlaşma teklif ettiği, 17 (638) yılında şehre bizzat gelen Hz. Ömer’in anlaşmayı imzalayarak şehri teslim aldığı şeklindeki rivayetin doğru olduğu anlaşıl­maktadır.

Kudüs’te bir cami inşa edilmesini em­reden Hz. Ömer kadı olarak tayin ettiği Ubâde b. Sâmit’ten halka İslâm’ı Öğret­mesini istedi. Filistin’in fethinden sonra bölgenin yansının yönetimini verdiği AI-kame b. Mücezziz’e Kudüs’ü idare merke­zi yapmasını tavsiye etti. Hz. Osman da Kudüs’e önem verdi ve Silvan bahçeleri gelirlerini şehrin fakir halkına vakfetti. Yahudi, hıristiyan ve müslümanlar tarafından kutsal kabul edilen Kudüs’ün fethinin ardından birçok sahâbî ve tabiîn şehri ziyaret etmiş, bir kısmı buraya yerleşmiştir. Bazı sahâbîle-rin Kudüs’te medfun olduğu bilinmekte­dir. Ubâde b. Sâmit bunlar arasındadır.

Emevîler döneminde Muâviye b. Ebû Süfyân’ın devletin merkezini Dımaşk’a nakletmesi Suriye bölgesi gibi Kudüs’ün de önem kazanmasına sebep olmuştur. Muâviye. Suriye valisi iken Hz. Osman’ın katillerinin bulunup cezalandırılması ko­nusunda Mısır fâtihi Amr b. Âs ile Ku­düs’te bir anlaşma yapmış daha sonra Kudüs’te halkın biatini alarak halifeliğini ilân etmiştir (40/660). Abdülmelik b. Mervân ve Süleyman b. Ab-dülmelik de biat almak için Kudüs’ü özel­likle tercih ettiler. Velîd b. Abdülmelik, Ömer b. Abdülazîz ve Yezîd b. Abdülme­lik Kudüs’ü sık sık ziyaret eden halifeler arasındadır. Bu dönemde Kudüs’ü de içi­ne alan Filistin bölgesi valiliğine tayin edil­mek büyük şeref payesi olarak görülmüş, bu göreve Abdülmelik b. Mervân ve Sü­leyman b. Abdülmelik örneklerinde oldu­ğu gibi Emevî prensleri veya diğer önemli kişiler getirilmiştir.

Emevîler devrinde Kudüs’te yapılan en önemli imar faaliyeti Kubbetü’s-sahre ve Mescid-i Aksâ’nın inşası olmuştur. Abdül­melik tarafından yaptırılan ve İslâm mi­marisinin en güzel eserlerinden biri olan Kubbetü’s-sahre’nin inşa sebebi hakkın­da farklı görüşler ileri sürülmüş ve büyük tartışmalar yapılmıştır. Ya’kübî’nin eserinde ve diğer bazı kaynak­larda Abdülmelik’in müslümanları hac için Mekke yerine Kudüs’e yöneltmek amacıyla bu eseri inşa ettirdiği kayde­dilmektedir. Ignaz Goldziher ve Keppel Archibald Cameron Cresvvell bu görüşü kabul ederken Shelomo Dov Goitein ve Oleg Grabar diğer ilk dönem kaynakların­da bu rivayete yer verilmediğini, böyle bir uygulamanın Abdülmelik’i halk nazarın­da zor durumda bırakacağını, ayrıca Ab­dülmelik döneminde de hac için Mekke’ye gidildiğini belirterek buna karşı çıkmışfardır. Makdisî, Abdülmelik’in müslümanlann Bizans’tan aldıkları merkezlerdeki görkemli kiliseler karşısında duyduklan ezikliği gidermeyi amaçladığını belirtir. Kudüs’teki di­ğer önemli mimari eserlerden Mescid-i Aksa, Abdülmelik veya oğlu Velîd tarafın­dan İnşa edilmiştir. Abdülmelik zamanın­da Dımaşk-Kudüs yolu yeniden düzenlen­miş, surlardan şehre iki kapı daha açıl­mış, ayrıca burada bir darphâne kurul­muştur. Süley­man b. Abdülmelik’in Remle’yi Filistin’in merkezi yapması Kudüs’ü bazı açılardan olumsuz yönde etkilediyse de şehir öne­mini korudu. Emevîler döneminde ger­çekleştirilen imar ve iskân faaliyetleri ne­ticesinde şehrin Arap nüfusu giderek art­tı. Şehir son Emevî hükümdarı II. Mer-vân’a yönelik isyanlar sırasında zarar gör­müş ve surları tahrip edilip yıkılmıştır (128/745). Abbâsîler’in iktidara gelmesi ve Bağ­dat’ın başşehir olmasıyla Suriye ve Filistin bölgeleri nisbeten geri planda kaldıysa da Kudüs, İslâm dünyasında Mekke ve Me­dine’den sonra üçüncü kutsal şehir olma özelliğini sürdürdü. Abbasî Halifesi Ebû Ca’fer el-Mansûr, Kudüs’ü 140 (758) ve 154 (771) yıllarında iki defa ziyaret etti. Mansûr ilk ziyaretinde 130 (747-48) yılın­daki, ikinci ziyaretinde de o yıl meydana gelen depremden zarar görmüş olan Mescid-i Aksâ’nın yeniden inşasını emret­ti. Halife Mehdî-Billâh şehri 163’te (780) ziyaret etti ve 158 (774) yılındaki bir dep­remde zarar görmüş olan camiyi tamir ettirdi. Şehirde yaşayan veya ziyarete ge­len hıristiyaniar da müslüman idarecile­rin ve hıristiyan imparatorların kutsal şe­hir olarak Kudüs’e verdikleri Önemden is­tifade ettiler. Hârûnürreşîd döneminde halife ile Charlemagne arasında kurulan dostluk neticesinde imparator şehri ziya­rete gelenlerin kalacakları yerler yaptırdı ve bir kütüphane kurdurdu. Charlemag-ne’ın yerine geçen oğlu Louis de Kudüs’­teki hıristiyanlann cizyelerini ödemelerine yardımcı olmak için maddî destek verdi. Şehirdeki yahudiler din ve ibadetlerinde ve dinî teş­kilâtlanma konusunda serbest idiler. Ku­düs’e büyük önem veren Me’mûn Harem-i şerifin doğu ve kuzey kapılarını yaptır­mış (216/831), daha sonra Muktedir-Bil-lâh’ın annesi Kubbetü’s-sahre’ye dört gü­zel kapı hediye etmiştir.

Kudüs, II. (Vlll.)yüzyılda önemli bir ilim ve öğretim merkezi haline geldi. Evzâî. Süfyân es-Sevrî, Leys b. Sa’d ve Muhammed b. İdrîs eş-Şâfîî şehri ziyaret ederek dersler verdiler. Aynı yüzyılda Râbia el-Adeviyye, Bişr el-Hâfî ve Serî es-Sakatî gibi sûfîlerin Kudüs’te bulunması şehri sûfîler için de cazip hale getirdi. Abbasî­ler döneminde Kudüs hem dinî ve ilmî gaye ile hem ziyaret ve ticaret amacıyla gelen birçok kişinin güven içinde uğradı­ğı bir şehir haline geldi. Bununla birlikte bazan salgın hastalık, deprem ve Me’mûn döneminde yaşanan kıtlık gibi tabii âfet­lerden, ayrıca isyanlardan etkilendi, özel­likle Mu’tasım-Billâh zamanında Filistin bölgesinde çiftçileri etrafına toplayan Ebû Harb el-Müberka” el-Yemânî liderliğinde­ki ayaklanma sırasında büyük zarar gördü. İsyancıların şehre girmesi üzerine halk şehirden kaçtı ve üç dine ait ibadet mekânları âsiler tarafından tahrip edildi.

Mısır’da Tolunoğullan hanedanını ku­ran Ahmed b. Tolun 264’te (878) Filistin’i alınca Tolunoğullan’nın eline geçen Ku­düs uzun bir süre Kahire merkezli dev­letlerin idaresinde kaldı. 293 (905) yılına kadar Tolunoğullan’nın, bir süre sonra Muhammed b. Tuğç tarafından kurulan İhşîdîler’in, 3S8’de (969) İhşîdîler’in Fâtımîler tarafından yıkılmasıyla da Fâtımî-ler’in hâkimiyetine girdi.

Bu dönemde, şehir dışında vefat eden birçok yahudinin buraya getirilip defne­dilmesi âdetine paralel olarak idareciler dahil birçok müslümanın da burada def­nedilmek istediği dikkat çekmektedir. Meselâ Abbâsîler’in iki Mısır valisi îsâ b. Muhammed en-Nûşerî ve Ebû Mansûr Tekin et-Türkî el-Hazerî Kudüs’te defne-dilmiştir. İhşîdîler’in kurucusu Muham­med b. Tuğç, kardeşi Hasan, oğullan Ebü’l-Kâsım Ûnûcûr ve Ebü’l-Hasan Ali ile İhşîdîler’in meşhur veziri ve hükümdarı Ebü’1-Misk Kâfur da burada gömülen ün­lüler arasındadır.

Kudüs, 358-463 (969-1071) yılları ara­sında bir asır süreyle Fâtımîler’in hâkimi­yetinde kaldı. Fâtımîler devrinde Filistin ve dolayısıyla Kudüs, Fâtımîler’le Karma-tîler ve Cerrahîler başta olmak üzere çe­şitli bedevi grupları arasındaki mücade­lelere sahne oldu. Cerrahîler bazan Bi­zans’ın da desteğiyle Filistin üzerinde söz sahibi olmaya çalıştılar. Dengesiz davra­nışlarıyla bilinen Fatımî Halifesi Hâkim -Biemrillâh döneminde Kudüs’te müslü-manlar gibi yahudi ve hıristiyaniar da birçok zorlukla karşılaştılar. Hâkim, 400 (1009) yılında Kıyâme (Kumâme) Kilisesi1-ni yağmalatıp yıkılmasını emretti. Kilise ancak kırk yıl sonra yeniden ibadete açılabildi. Bu arada Bizans İmparatoru I. loannes Çimiskes, 975te Suriye’nin ardın­dan Filistin’de bazı şehirleri ele geçirdiy­se de Kudüs’e girmeye fırsat bulamadan bölgeden ayrıldı.

Fâtımîler devrinde Kudüs’te tıp alanın­da büyük gelişmeler oldu ve Muhammed b. Ahmed et-Temîmî’nin de aralarında bulunduğu birçok tabip burada yetişti. Şehirde açılan bîmâristanın zengin vakıf­ları bulunuyor, hastalar burada ücretsiz tedavi ediliyordu. IV. (X.) yüzyılın sonla­rında İsmâilî daveti yaygınlaştırmak ama­cıyla şehirde bir dârülilim kuruldu.

V. (XI.) yüzyılın ilk yarısında Filistin’de ardarda meydana gelen depremler Ku­düs’ü de etkiledi. 407’de (1016) yıkılmış olan Kubbetü’s-sahre ve 424’teki (1033) büyük depremde zarar gören Mescid-i Ak­sa. Halife Zahir el-Fâtımî tarafından yeni­den inşa edildi. 424 (1033) ve 460 (1068) yıllarındaki depremlerden Remle’nin ciddi bir şekilde zarar görmesi Kudüs’ü yeni­den ön plana çıkardı. Bu dönemde Ku­düs’e gelen hıristiyan hacıların sayısının hızla arttığı görülür. 1065’te Kudüs’e Av­rupa’dan 12.000 kişilik bir kafilenin gel­diği bilinmektedir. Fâ­tımîler devrinde 424 (1033) ve 456 (1064) yıllarında şehrin surları ve kaleleri saldı­rılara karşı yeniden gözden geçirilip ona­rıldı.

Kudüs, Fâtımîler’den sonra çeyrek asır boyunca Selçuklu-Türkmen hâkimiyetin­de kaldı. Selçuklular’ın batıya akınları sıra­sında önde gelen kumandanlarından olan Atsız b. Uvak463 (1071) yılında Ku­düs’e girdi [Atsızın Kudüs’ü 465’te (1073) zaptettiği de rivayet edilir] ve Fatımî vali­sini görevden uzaklaştırarak şehre hâkim oldu. Atsız, Mısır Fatımî Halifesi Müstansır Billâh adına okunmakta olan hutbe­ye son verip Abbasî Halifesi Kâim Biem­rillâh ve Büyük Selçuklu Sultanı Alpars­lan adına hutbe okuttu. Ancak altı yıl son­ra çıktığı Mısır seferinde Kahire önlerinde Fatımî ordularına mağlûp oldu. Bunun üzerine Kudüs’teki Arap asıllı kumandan­lar ve idareciler Atsız’ın nâiblerine karşı isyan edip şehirde tekrar Fatımî halifesi adına hutbe okutmaya başladılar (469/ 1077). Yenilginin ardından Dımaşk’a çe­kilmiş bulunan Atsız, Anadolu’dan gelip kendisine katılan Türkmen kuvvetleriyle beraber Kudüs üzerine yürüdü ve bir günlük kuşatmadan sonra şehri ele ge­çirip isyancıları şiddetle cezalandırdı. Bü­yük Selçuklu Sultanı Melikşah’ın kardeşi Tâcüddevle Tutuş 471 (1079) yılında Atsız’ı ortadan kaldırdı, daha sonra Kudüs ve çevresinin yönetimini Arttık b. Ek-sük’e verdi (477/1085). Artuk Bey 482’de (1089) Kudüs’te yeni bir cami yaptırdı. Artuk Bey’in ölümünün ardından şehrin yönetimi 491 (1098) yılına kadar oğulları Sökmen ve Ilgazi’nin elinde kaldı. Halep Selçuklu Meliki Rıdvan b. Tutuş ile Dımaşk Selçuklu Meliki Dukak arasındaki müca­deleden ve Büyük Selçukluların içinde bulunduğu karışıklıklardan istifade eden Fatımî veziri ve başkumandanı Efdal b. Bedr el-Cemâlî, Kudüs’ü bir süre kuşat­tıktan sonra İİgazi ve Sökmen’den teslim aldı.[Şaban 491 /”temmuz 1098] Selçuklu-lar’ın Antakya emîri Yağısıyan şehri Fâtı-mîler’den geri almak amacıyla Nablus’a kadar gelip Kudüs üzerine yürüdüyse de başarı sağlayamadı. Bir yıl sonra da şehir Haçlılar’ın eline geçti (492/1099).

Selçuklular’ın Kudüs’e hâkim oldukları yirmi beş yıl içerisinde şehir Sünnî çizgi­de önemli ilmî gelişmelere sahne oldu. Şafiî âlimlerinden Nasr b. İbrahim el-Makdisî, Nasriyye Medresesi’ni kurdu, onun ardından bir Hanefî medresesi kuruldu. Ebü’l-Ferec eş-Şîrâzî, Hanbelî mezhebi doğrultusunda dersler verdi. Bu dönem­de İslâm dünyasının çeşitli yörelerinden çok sayıda meşhur âlim Kudüs’e gelme­ye başladı. Bunlar arasında Endülüs’ten İbn Ebû Rendeka et-Turtûşî. Tlıs’tan Ebû Hâmid el-Gazzâlî ve İşbîliye’den (Sevilla) Ebû Bekir İbnü’l-Arabî de bulunmaktaydı. 486’da (1093) Kudüs’ü ziyaret eden ve üç yıl süreyle burada kalan Ebû Bekir İb­nü’l-Arabî, Mescid-i Aksâ’da müslümanların kendi aralarında veya hıristiyan ve yahudilerle ilmî tartışmalar yaptıkların­dan bahseder. Mutahhar b. Tâhir el-Makdisî ve İbnü’l-Kayse-rânîyi de Kudüslü meşhur âlimler arasın­da zikretmek gerekir.

Yahudilikte ve Hıristiyanlık’ta da kut­sal sayılması, Hz. Peygamber’inmi’raciçin Mescid-i Harâm’dan Mescid-i Aksâ’ya gö­türülmesi (isrâ), müslümanların ilk kıble­si olması ve Kur’an’da atıflarda bulunul­muş olması gibi sebeplerle Kudüs’ün İs­lâm toplumlarında her zaman önemli bir yeri olmuştur. Bu sebeple Kudüs’ün fazi­letlerine dair bazan zayıf veya uydurma rivayetlerin de yer aldığı “Fezâİlü’I-Kuds.

TDV İslâm Ansiklopedisi

Etiketler
Daha yeni Daha eski