Mehcer Edebiyatı Tarihi, Özellikleri, Hakkında Bilgi

Mehcer Edebiyatı. XIX. yüzyılın ikinci yarısından itibaren Kuzey ve Güney Amerika’ya göç eden Araplar’ca geliştirilen edebiyat.

Sözlükte “göç edilen yer” mânasına ge­len mehcer, başta Lübnan olmak üzere Suriye, Filistin ve Ürdün’den göç eden Araplar’ın Kuzey ve Güney Amerika’da ika­met ettikleri yerlere verilen addır. Meh­cer edebiyatı (edebü’l-mehcer). Araplar’ın Amerika kıtasında temsil ettikleri Arap edebiyatı için kullanılan bir tabir olmuş­tur.

XIX. yüzyılda Suriye’nin önemli bir gelir kaynağı olan ipek ticaretinin Japon ipeği­nin piyasaya girmesi üzerine zayıflaması, ekilebilir alanların azlığı, ziraî âfetler ve enerji kaynaklarının yetersizliği, feodal yapının hüküm sürmesi yüzünden gelir kaynaklarından eşit bir şekilde istifade edilemeyişi Ortadoğu’da hem ekonomik hem siyasî sıkıntılar doğurmuştu. Diğer taraftan Kavalalı Mehmed Ali Paşa’dan itibaren Mısır’da bazı ilmî enstitülerle Amerikan ve Saint Joseph üniversiteleri­nin kurulması (1866,1879) sonucunda Ba­tı kültürüyle temas başlamış, İbrahim Paşa’nın Suriye valiliği sırasında ortaya çı­kan misyoner faaliyetleri giderek artmış, Amerika ve Batı özenilen ülkeler haline gelmişti.

Ortadoğu’dan ilk göç büyük bir ihti­malle 1854 yılında Kuzey Amerika’ya ya­pılmış. Güney Amerika’ya ise ancak yirmi yıl sonra gerçekleşmiştir. 1860’ta mey­dana gelen Mârûnî-Dürzîçatışmalarının etkisiyle göç iyice hızlanmış, 1899-1910 arasında Amerika kıtasındaki Arap göç­menlerin sayısı 60.000’e ulaşmıştır. 1913’te Kuzey Amerika’da büyük rakamlara ulaşan göçmen sayısı 1920’de bir göçmen kanununun çıkarılmasına zemin hazırla­mış, bu sebeple göçler hızlı bir şekilde gü­neye kaymıştır. Göçmenler arasında en kalabalık nüfusu Lübnanlılar oluşturuyordu. Bunda misyonerlik faaliyetlerinin komşu ülkelere göre Lübnan’da yoğun­laşmasının, ayrıca nüfusun hıristiyan ol­masının da önemli payı vardı. Göçler daha çok Kuzey Amerika’da New York, Detroit, Boston, Brezilya’da Sao Paulo, Arjantin’de Rio de Janeiro ve Buenos’e yapılıyordu. Ayrıca Venezuela. Meksika, Kanada ve Şi­li’ye de göçmenler gitmiştir. Bunlar ilk dö­nemlerde küçük ve basit işlerle uğraşmışsa da zamanla ticarette başarı elde etmiş ve buraların büyük tüccarları ara­sında yer almıştır.

Göçmenler, hayatın zor şartlarına rağ­men siyasî havanın yumuşaklığından fay­dalanarak bazı edebî mahfiller oluştur­maya çalışmıştır. Bunda New York’ta çıkan Kevkebü Emrîkâ (1892), el Aşr (1894). el-Eyyâml 1897|, el-Hüdâ (1898), Mir’âtü’l-ğarb (1899), es-Sâ’ih (19I2), es-Semîr (1929); Brezilya’da el-Feyhâ (1895), er-Rakîb (1897), el-Menâzır (1899), el-‘Uşbe{ 1933), el-Menâhil, el-Endelüs gibi gazete ve dergilerin önemli etkisi olmuştur. Sayılan 250’ye varan bu gazete ve dergiler önce birçok edebî şah­siyeti bir araya getirmiş, ardından bazı edebî cemiyetlerin süratle doğmasına zemin hazırlamıştır.

1900 yılında Lübnanlı bazı gençler ta­rafından Brezilya’nın Sao Paulo şehrinde Rivâku’l-Maarrî adlı bir dernek kuruldu ve Yeni Dünya’da çıkan ilk şiir kitabı kabul edilen Kayser Ma’lûf’un Tezkârü’1-mu-ftdciradlı divanını yayımlandı. Naûm LebekTnin önderliğini yap­tığı derneğin faaliyetleri, onun Osmanlı Devleti’nde II. Meşrutiyetin ilânından sonra Lübnan’a dönüşüyle yavaşladı, ar­dından da sona erdi. Mehcer edebiyatının fikir hayatında üç ismin büyük rol oyna­dığı kabul edilir. Bunlar Cibrân Haiîl Cib-rân, Mîhâîl Nuayme ve Emîn er-Reyhânî’-dir. 1920 yılında Cibrân’ın önderliğinde bazı Lübnanlı ve Suriyeli gençlerin gayre­ti. Mîhâîl Nuayme, İlyâ Ebû Mâzî, Nesîb Arıza. Reşîd Eyyûb gibi kişilerin bir araya gelmesiyle Kuzey Amerika’da er-Râbıta-tü’1-kalemiyye adlı bir dernek kuruldu. Burada New Yorkta adı geçenlerden baş­ka Mes’ûd Semâhâ, Emîn Müşrik, Es’ad Rüstem, William Catzeflis, Vedî’ Bâhût, Ni’met el-Hâc ve Emîn er-Reyhânî gibi şahsiyetler de bulunmaktaydı. Arap dili ve edebiyatına canlılık kazandırmak, edebî ürünlerini bir araya getirmek, klasik ede­biyatla bağları koparmak ve toplumsal özgürlük için çalışmak derneğin hedefleri arasında yer alıyordu. Derneğin resmî ya­yın organı Abdülmesîh el-Haddâd’ın çı­kardığı es-Sâ’ih adlı dergiydi. Bu dergi Amerika kıtasından Arap dünyasına önemli mesajlar taşımış, birçok edip ve şairi etkilemiştir. Derneğin en önemli şah­siyeti olan Cibrân Halîl Cibrân düşüncele­rini “el-Âsife” adlı hikâyesinde açıklamış­tır. İn­giliz edebiyatında romantik akımın öncü­lerinden sayılan ve şiirde imgelemeyi ön plana çıkarmakla ün yapan VVilliam Blake’in etkisinde kalan Cibrân’ın eserlerinde Batı’yı bir nevi Doğululaştırma gayretleri göze çarpar. Amerika Birleşik Devletleri başkanı Roosevelt ona, “Sen Doğu’dan ge­lip Batı’yı silip süpüren ilk fırtınasın, an­cak kıyılarımıza çiçekten başka bir şey ge­tirmedin” demiştir. Şiiri aydınlığın karanlığa hâkimi­yeti olarakgören şair ve edip Mîhâîl Nuay­me vezinle kafiyeyi şiirin gereklerinden görmeyen yenilikçi tavrıyla dikkat çeker. Genç yaşta Lübnan’dan ayrıldıkları için Arap diline tam vâkıf olamamaları sebe­biyle dil hataları yapan mehcer şairlerin­den biri de odur. Bu hataların birçok kişi tarafından sert bir dille eleştirilmesi kar­şısında içlerinde Mîhâîl’in de bulunduğu bir grup hataları savunma yanlışlığına düşmüştür.

Cibrân Halîl Cibrân ile Emîn er-Reyhânî’nin hikâye ve romanları üslûp ve fikir açısından paralellik arzeder. Her ikisi de din adamlarına karşı olumsuz bir tavır sergiler. Emîn er-Reyhânî’nin eserlerin­de diğerinden farklı olarak milliyetçi dü­şünceler göze çarpar. Amerikalı filozof ve yazar Raiph Waldo Emerson’un etkisinde kalan ve Walt VVhitman’dan esinlenerek Arap edebiyatında ilk mensur şiiri yazan Emîn er-Reyhânî’dir. Onun Kalbü Lübnan adlı eseri (Beyrut 1935) kendi edebî şahsiyetinin hemen hemen bütün özelliklerini yansıt­maktadır.

er-Râbıtatü’l-kalemiyye’ye mensup şa­irlerin çoğu aynı zamanda nesir yazarıydı. Onların nesirlerinde özgün, duygulu ve tasvirci bir üslûp dikkati çeker. Ateşli duy­guları ve sürükleyici üslubuyla mehcer edebiyatının en büyük şairi sayılabilecek olan gazeteci İlyâ Ebû Mâzî’nin mehcer edebiyatına getirdiği yenilik tek kafiye ve tek vezinle şiir nazmıdır. Mehcer ede­biyatının gazeteci ve edipleri arasında Abdülmesîh el-Haddâd, Naûm Mukerzel ve kardeşi Sellûm Mukerzel, el-Beyân gazetesinin sahibi Râcî ez-Zâhir ve eş-Şark dergisinin kurucusu Mûsâ Kürey-yim sayılabilir.

er-Râbıatü’l-kalemiyye’nin önemli üye­lerinden biri de Nesîb Arîza’dır. Şiirlerin­de ruhî bir şaşkınlık sergilemesiyle “en büyük hayret şairi” olarak tanınan Necîb Arîza, Dîkülcinni’l’Hımşî (New York 1921) ve eş-Şamşâme adlı eserleriyle mehcer edebiyatının ilk tarihî roman ya­zarıdır. eî’Eyyûbiyyât, Eğâni’d-Dervîş ve Hiye’d-dünyâ adlı divanları olan Re­şîd Eyyûb ilk divanında bir hürriyet şairi olarak, diğer ikisinde aksiyoner bir roman­tizm etkisinde görülür. Reşîd Eyyûb’a şiir­lerinde en çok işlediği konuların sevgi, ke­der, hüzün ve içki olması sebebiyle “der­viş, şikâyetçi, ağlayan şair” lakapları ve­rilmiştir. Abdülmesîh ve Nedret (Nudrat) el-Haddâd kardeşler de er-Râbıtatü’l-ka-lemiyye’nin kuruculanndandı. Birçok ede­biyatçı, 1941’de Evrûku’î-harîf adlı diva­nı kaleme alan Nedret’in çocuk tabiatlı bir şair olduğunu söylemiştir. Kardeşi Abdül­mesîh el-Haddâd dernek için çok gayret göstermiştir. Cibrân’ın tesiri altında kale­me aldığı Hikâyâtü’î-Mehcer adlı eseri (1927) Araplar’ın mehcerdeki hayatını an­latır.

er-Râbıtatü’l-kalemiyye mensuplarının aksine eski edebiyatla bağlarını koparmayan Mehcer şairlerinden biri Mes’ûd Se-mâha’dır. Kendisine Amerika’da Tolonel rütbesi” nişanı verilen şair klasik şiiri tak­lit etmiş, yenilikçi hareketlerden etkilen­memiştir. Divanı (1938) yenilikçi hareket­lere isyan niteliği taşır. Öte yandan İngi­lizce eserleriyle Arap tarih ve medeniye­tini Batı’ya tanıtan Philip Hİtti’den başka birçok şair ve yazar er-Râbıtatü’l-kalemiyye’nin faaliyetlerine katılmamıştır. Kuzey mehcer edebiyatı, büyük beğeni kazanan şiir çalışmalarına rağmen modern Arap edebiyatında daha çok nesriyle yer edin­miştir.

1931 yılına kadar ayakta kalan er-Râbıtatü’l-kalemiyye’nin giderek gücünü kay­betmesinden sonra özellikle güneyde yeni bir cemiyetin kurulması arayışları içine girilmiş, 1933’te Brezilya’nın Sao Paulo şehrinde Şükrullah el-Cur tarafından el-Usbetü’l-Endelüsiyye adıyla bir dernek kurulmuştur. Kurucuların düşünceleri bir önceki dernekle aynı olmasına rağmen özellikle eski ve yeni edebiyat konusunda farklı görüşlere sahip bulunuyorlardı, el-Usbetü’l-Endelüsiyye mensuplarının he­deflerinden biri de Arap edebiyatına ve bilhassa şiire yenilik kazandırmak, ancak bunu yaparken mazi i!e bağlan koparma­mak konusunda dikkatli davranmaktı. Derneğin kurulduğu sıralarda Brezilya’­da Arap aydınları arasındaki edebî çalış­malar bir taraftan ülke içinde, diğer ta­raftan kıtadaki diğer Arap halkına ve Or­tadoğu’daki Arap dünyasına ulaşacak şe­kilde devam ediyordu. eş-Şark, el-Câli-ye ve el-Endelüsıi’l-cedîde dergileri bu gelişmeleri Arap dünyasına ulaştırıyordu. el-Endelüsü’l-cedîde’y] çıkaran Şükrul-lah el-Curr’un mehcer edebiyatını güç­lendirmek, bütün Arap alemiyle irtibatını sağlamak, dinî ve siyasî bir kimliğe bürün-meden Arap edebiyatına hizmet etmek için kurduğu bu müessese Reşîd Selîm el-Hûrî, Kayser Selîm el-Hûrî, İlyâs Ferhâd. Şefik Ma’lûf. Riyâz Ma’lûf, Ni’met Kazan, Akl el-Cur ve Hüsnî Gurâb gibi önemli şah­siyetlerle birlikte Brezilya cumhurbaşka­nının dergiyi kapatma emrini verdiği 1941 yılına kadar Arap edebiyatına hiz­met etmeyi sürdürmüştür.

Mehcer edip ve şairleri üzerinde ilişki kurdukları Batı edebiyatının ve edipleri­nin büyük tesiri olmuştur. Bir nevi kadîm Endülüs’ü taklit niteliği taşıyan bu hare­ket daha çok el-Usbetü’1-Endelüsiyye üye­leri arasında dikkat çekmektedir. Bu se­beple mehcer edebiyatına “el-edebü’l-En-delüsî” adını verenler de olmuştun Gü­ney mehcer grubunun Endülüs edebiya­tına yaklaşmasında, İspanya ile sıkı bağla­rı bulunan halklarla birlikte olmasının ve kadîm Endülüs dönemini yâdeden bazı İspanyol şairleriyle irtibat kurmasının önemli rolü vardır. Mehcer edip ve şairle­ri uzakyerlerden Endülüs’e gelip burada büyük bir devlet kuran, ayrıca şiirde ye­nilikler meydana getiren Endülüs Arap­ları ile aralarında bir benzerlik görüyor­lardı. Endülüs döneminde ortaya çıkan halk şiiri türlerinden olan müveşşahlar gibi onların şiiri de yeni bir dönem başlat­mıştır. Endülüs’te müveşşahları zeceller takip ettiği gibi özellikle Güney Amerika mehcer edebiyatında şiir ve nesrin ar­dından zecel gelmiştir. Ravzatü’z-zeceS ve er-Ravza adlı dergiler bu tür şiirlere özel ilgi gösteriyordu. Mehcer edebiyatı­nın zecel prensi diye bilinen Selîm Lutful-lah, el-Burcü’l-ahzar (1953) adil zecel divanının şairi Yûsuf Es’ad Ganim, Selîm Nâdir ve Ni’met Kâzân bu tür şiirde başa­rılı eserler vermiştir. Fevzî Ma’lûf ‘un Bğâ-ni’l-Ende!üs (Dîvâni) Fevzi el-Maclûf adlı eseri müveşşah tarzı şiirlerini kapsar. Endülüs izleri Fevzî Ma’lûf’un sadece şiirinde değil İbn Hâmid (Sukutu Gırnata) (1952) adlı tiyatro eserinde de görülür. İlyâs Ferhâd, “Tahiyyetü’l-Endelüs” adlı müveşşahından sonra hep fasih Arapça ile şiir yazmıştır. İlk eseri olan er-Rubâciyyât’ında (Sao Pa-ulo 1925) toplumun dinî. siyasî ve içtimaî bölünmelerine, ayrıca dinî âdet ve gele­neklerine karşı fikirlerini dile getirmiştir. el-Usbetü’l-Endelüsiyye’nin ilk yöneticisi Misel Ma’lûf el-‘Uşbe adlı bir edebiyat dergisi çıkarmış, beş bölümlük piyesi sah­nelenmiş, ancak yazdığı şiirler ve mensur eserleri basılmamıştır.

Cemâl Abdünnâsır tarafından Arap milliyetçiliği dolayısıyla ödüllendirilen ve “eş-Şâirü’l-Karavî” diye tanınan Reşîd Se-iîm el-Hûrî, Misel Ma’lûf un ölümünden (1943) sonra el-Usbetü’1-Endelüsiyye’nin yöneticisi oldu. Brezilya’da çok zor şartlar altında yaşayan Reşîd Selîm bir vatan şa­iriydi. Mezhep ve hizip kavgalarından nef­ret etmiş, Araplar’ı birleştirecek her türlü inanç ve telakkiye rıza göstermiş, hıristi-yan olmasına rağmen Hz. Peygamber’i öven şiirler yazmıştır.

er-Râbıtatü’l-kalemiyye ve el-Usbetü’l-Endeîüsiyye’nin kapanmasıyla rnehcerde ortaya çıkan boşluğu George Saydah’ın Arjantin’de kurduğu er-Râbıtatü’l-edebiyye adlı bir dernek doldurdu. Amerika’­dan sonra Venezüella’ya, ardından 1948′-de Arjantin’e geçen Saydah’ın millî bir ruh ve yüce bir insan idealini terennüm eden şiirindeki insicam ve mûsiki yer yer görülen dil hatalarını unutturmaktadır. Güney Amerika mehcer edebiyatının ge­nel bir eğilimi olan klasik Arap edebiyatına ve maziye bağlılık Hüsnî Gurâb ve Nasr Sem’ân’da da görülür. Bu sebeple şiirle­rinde hareket noktalan daha çoK mazi ol­muştur. Mehcer şiirinin modern Arap edebiyatında yer alışı Güney Amerika mehcer edebiyatının şiiri sayesinde ol­muştur.

Güney ve Kuzey Amerika mehcer ede­biyatları arasında hem içerik hem şekil bakımından farklılık vardır. Kuzey Ame­rika mehcer edebiyatında genelde insanî problemler, maddeden kurtarmaya çalış­tıkları insan ruhu, Hıristiyanlık, Batı ro­mantizmi ve mistik eğilim ağırlıktaydı. New York neslinin divanlarında yoğun psikolojik tahliller yer alıyordu. Güney Amerika mehcer edebiyatı ise ulusal problemlerle ilgilenmekteydi. Bu edebi­yat daha çok şiirle uğraşmış, bunun yanında hikâye ve roman türünde de eser­ler vermiştir. Antuan Enis Şekûr’un Mine’l-mehd ile’l-lahd adlî romanı psikolo­jik tahlilleriyle dikkat çeker. Sadece meh­cer edebiyatında değil Arap dünyasında da önemli bir yeri olan Nezîr Zeytûn’un Zurtûbü’l-âbâ adlı eseri ve tercüme ro­manları, Şükrullah el-Curr’un eş-Şebehu’l-ebyaz (Beyrut 1964), Cüzûrü’l-ha-tPe adlı romanları ve İlyâs Kunsul’ün özellikle Fî Mehebbi’r-nh adlı romanı Güney Amerika mehcer edebiyatının belli başlı çalışmaları arasında yer alır. Tevfîk Zaûn’un Zikrü’l-hicre adlı eseri (Sao Paulo 1945) Güney Amerika mehcer ede­biyatını kapsamlı bir şekilde anlatmak­tadır.

Mehcer edebiyatına hizmet vermiş şah­siyetler arasında Amerika’da Abdullah Berrî, Cemîl Ma’lûf; Brezilya’da Misel Mağribî, İlyâs Abdullah Tu’me, Tevfîk Kurbân; Arjantin’de Ceorge Assâf, Hüsnî Abdülmelik, Ahmed Süleyman el-Ahmed; Meksika’da Mahbûb el-Hûrî eş-Şertûnî; Venezüella’da Süleyman Ebû Fahr, Yûsuf Assâf, Tevfîk Abdülhâlik; Ekvator’da Ge­orge Kaddûm; Şili’de Tevfîk Bâliş, Fehd İbrahim; Bolivya’da George Ka’dî; Uru­guay’da Misel Ni’met; Küba’da Halîl Fâris İlyâs ve Kolombia’da Akl Emîn sayıla­bilir.

Mehcer edebiyatının ilk dönemlerinde önderliğini Abbas Mahmûd el-Akkâd, Halîl Mutrân, Abdullah Şükrî ve Abdülkâdir el-Mâzinî’nin yaptığı şuarâü’d-dîvân ile Ahmed Zekî Ebû Sadî’nin öncülüğün­de kurulan Apollo grubunun savunduğu yeni romantizm hareketinin etkisi görü­lür. Ancak çok geçmeden mehcer mü­messilleri, Ortadoğu’da Arap edebiyatında cereyan eden yenilikçi hareketlerin önüne geçerek yenilikçi kavramını daha da ge­nişletmişlerdir. Mehcer edip ve şairleri­nin bazıları Doğu’nun değerlerini Batı’nın anlayışına göre ifade etmeye önem ver­miştir.

Bazılarına göre modern Arap edebiya­tında görülen bütün yenilikçi hareketler mehcer edebiyatı kaynaklıdır, Arap gaze­teciliğinin düzeyini yükselten de mehcer edebiyatı olmuştur. Mehcer ediplerinin bedî’ ve beyân sanatlarının dışına çıktığı, şiir ve nesir dili arasında fark görmeyerek nesirde kullandıkları dili şiirde de kullan­dıkları görülür. Şiirde o zamana kadar gö­rülmeyen değişik vezinlere yer verilmiş, özellikle Kuzey Amerika mehcer edebi­yatı grubunda görülen “teemmül” Batılı ediplerin bile takdirini kazanmıştır. Meh­cer şairleri insan psikolojisini çok iyi tahlil ve tasvir etmiş, şüphe ile hareket etmeyi prensip haline getirmiştir.

Mehcer edebiyatının üzerinde kurul­duğu temel dinî hürriyettir. İfade ve dü­şünce hürriyeti, bunun yanında dinî hür­riyet beraberinde birçok tartışmayı da getirmiştir. Din ve din adamlarına karşı açıkça görüşlerini ilk ortaya koyan Cibrân Halîl Cibrân ve Emin er-Reyhânî’dİr. Bun­lar bazı yazılarından dolayı dinsizlikle suç­lanmıştır. Eleştirilerini Doğu halkının bu­na hazır olmadığı bir dönemde ve çok ağır biçimde yapmaları sebebiyle her ikisi de Katolikler’ce protesto edilmiştir. Mîhâîl Nuayme dinî konularda Cibrân gibi dü­şünmesine rağmen din adamlarına ölçü­süzce saldırmamıştır.

Hayatın ve toplumun çeşitli yönlerini in­ce bir hisle tasvir ve tahlil etmek, mehcer edebiyatını Ortadoğu Arap edebiyatından ayıran en önemli özelliklerden biridir. Arap mehcer edebiyatı Ortadoğu Arap edebi­yatının gelişmesi, zenginleşmesi ve mo­dern dünya edebiyatları arasında yerini alması bakımından bir itici güç olmuştur. Bu hareket Arap edebiyatından ayrı bir edebiyat değil onun bir parçasıdır. Genel­de insanlığa, özellikle de Ortadoğu insanı­na bir mesaj niteliği taşıyan mehcer ede­biyatı bugün artık sadece geçmişte ede­biyata kazandırdığı eserlerle etkisini de­vam ettirmektedir.

TDV İslâm Ansiklopedisi