Mohaç. Macaristan’da Baranya idarî birimine bağlı şehir.
Macaristan’ın güneyinde Tuna ile Drava arasındaki bölgenin kuzeydoğusunda Tuna’nın batı kolu üzerinde bulunan Mohâcs, XVI ve XVII. yüzyıllarda Osmanlı sancak merkezi olup Türk kaynaklarında Mi-haç ve Mohaç şeklinde geçer. Yakınında Kanunî Sultan Süleyman devrinin en önemli savaşlarından biri olan Mohaç Muharebesi cereyan etmiştir (932/1526). Şehrin adına ilk defa 1093 yılında kaleme alınan bir belgede rastlanır. Bu dönemde bir köy durumundaydı ve Pecs piskoposluğuna bağlıydı. Zamanla 1408’e kadar şehir statüsü kazandı.
Mohaç Muharebesi’nden sonra şehir Buda’ya (Budin) doğru yürüyen Osmanlı ordusu tarafından yakılıp tahrip edildi. 935’te (1529) Viyana seferine çıkan Osmanlı kuvvetleri Mohaç ovasında konakladı. Kanunî Sultan Süleyman’ın himayesi altında olan Kral Jânos padişahın elini öpmek için buraya davet edildi.
948’de (1541) kurulan Budin vilâyetinde ilk yeni sancak, merkezi Mohaç olmak üzere meydana getirildi. Bununla muhtemelen 1526’da kazanılan büyük zaferin hatırlatılması amaçlanmıştı. 1552 yılına kadar Macaristan’ın batı bölgesi olan Transdanubya’da Balaton gölünün güneyine düşen bölgelerde yalnız bu iivâ mevcuttu.
İlk sancak beyinin 24 Zilkade 948″den [11 Mart 1542] biraz Önce göreve başladığı belirlenmektedir. Tayin edilen Kasım Bey’in bazan Osijek(Hırvatistan), bazan da Seksar (Szerkszârd) mirlivası diye zikredilmesi dikkat çekicidir. Osijekte bu vazifeyi belki geçici olarak 1541 sonlarına kadar ifa etmişti; Seksar’da ise Mohaç’tan daha korunaklı ve müstahkem bir yer bulabildiği için İkametgâhını 1543 civarında burada kurmuştu. 1544 yılında Peçuy (Pecs) şehrine taşındı, başında bulunduğu idari birimin adı buna rağmen değişmedi.
Mohaç sancağının Osmanlı dönemine ait en erken tarihli tahrir defteri 953 (1546) yılında tamamlandı. Buna göre livada Tuna ve Drava nehirleriyle Balaton gölü arasında uzanan bölgeyi kapsayan Peçuy (Pecs), Senlörinç (Szentlörinc), Sen-martin (Szentmârton), Saz (Szâszvâr), Selin (Sellye), Vaşkasenmartin (Vaskaszentmar-ton), Gırıjgal (Görösgal), Harşan (Nagyhar-sâny), Baranavar(Baranyavar), Mohaç (Mohâcs), Peçvarad (Pecsvârad), Sekçöy (Dunas-zekcsö), Kopan (Koppâny). Sakç (Szakcs), Karat (Karâd) ve Köröş (Köröshegy) olmak üzere toplam on altı nahiye bulunuyordu. 959’a i 1552) kadar Kopan livası buradan ayrıldı. Ardından Saz nahiyesinin yarısı Şi-montorna (Simontornya) sancağına ilhak edildi. Kısa bir müddet için Gırıjgal da bir İivâ merkezi sıfatını kazandı. 973-974′-ten (1565-1566) itibaren Peçuy sancağı müstakil bir idarî birim oldu. Sigetvar’ın (Szigetvâr) alınmasından sonra yine Mohaç livasının bazı nahiyeleri bu yeni sancağa katıldı. Bütün bu küçülmelerin neticesi olarak eski sancaktan Sekçöy, Mohaç ve Baranavar olmak üzere sadece üç nahiye kaldı. Hatta livanın resmî adı da sancak beyi oraya taşındığı için Sekçöy olarak değiştirildi. Buna rağmen daha sonraki dönemlere ait bazı belgelerde adı Mihaç sancağı şeklinde anılmaya devam edildi.
Livaya adını veren şehrin Osmanlı öncesi nüfusu hakkında bilgi yoktur. Buna karşılık Osmanlı dönemine ait dört tahrir defteri bu konuda kesin rakamlar verir. 1546’da yapılan tahrirde 324 evli erkek, yedi papaz, bir kâtip ve on bir bekâr nüfus bulunuyordu. Sayım dışı kalanlar da düşünülürse şehrin bu tarihte toplam nüfusunun 2000-2500 arasında olduğu tahmin edilebilir. Bundan altı yıl sonra hazırlanan ikinci defterde 437 evli erkek, beş papaz, üç dul kadın ve iki bekâr erkek nüfus sayılmıştı. Bu durum oldukça yüksek oranda bir nüfus artışı olduğuna işaret eder. Bu altı yıllık dönemde % 35 oranında bir yükseliş sadece tabii sebeplere bağlanamaz ve kısmen buraya olan göçün neticesidir.
978 (1570-71) tarihli cizye defteri şehirde yalnız 153 hâne gösterir. Nüfusta dikkati çeken azalma eğilimi 988’e (1580} kadar sürdü. Bu yılın tahrir defterine göre Mohaç’ta ancak 105 hıristiyan aile reisi ve üç dul kadın oturuyordu. Durum 999’a (1591) kadar pek değişmedi; esas nüfustan geri kalan doksan aile reisinin yanı sıra yirmi dokuz yarı göçebe Eflak, on üç Kıptî (çingene) ve altı kimliği belirtilmeyen kişi bulunuyordu. En yüksek seviyesine göre üçte bir nisbetinde azalan nüfus aynı zamanda bünyesel değişmeye de uğramıştı. İlk zamanlarda sadece Macar-lar’dan oluşurken yüzyılın sonlarına doğru bilhassa sayı bakımından 100’ü aşmayan, ancak çeşitli halklardan gelen Osmanlı askerleri de hesaba katıldığında-etnik açıdan biraz daha karıştı. Nüfusun azalması şaşırtıcı değildir. Nitekim idarî merkezlerin Macarlar tarafından terke-dilişinin başka örnekleri de vardır. Ülkenin güneyinde bulunan kasabanın belirli bir ölçüde Balkanlaşması ise coğrafî konumuyla izah edilebilir. Nüfusun azalmasına tesir eden bir başka sebep kişi başına düşen olağan vergilerin sürekli şekilde yükselmesidir. Bir aile reisi 1546’da 100 akçe öderken bu rakam 1552’de 115, 1 S80’de 404 ve 1590’a kadar 489 akçeye ulaşmıştı. Bu aradaki enflasyon ise yaklaşık % 30 civarındadır. Dikkati çeken başka bir nokta azalan nüfustan hep daha fazla buğday öşrü tahsili beklentisiydi. Defterde gösterilen miktar 1546’da 400 kile iken 1590’a kadar 1500 kileye çıkmıştı. Bu miktarın gerçek üretimi tam anlamında yansıtmadığını değirmenlerden gelen ödentilerin 550 akçeden 100 akçeye inmiş olması gösterir.
Mohaç çevresinde balıkçılık yapıldığı dikkati çeker. Tuna nehrinde ilk deftere göre mevcut olan üç dalyan daha sonra altıya, ardından sekize yükselmişti. Bu dalyanlardan hazineye giden vergi tutarı yılda 10 ile 13.000 akçe arasında değişiyordu. Mohaç’ın yerel ve bölgesel ticaretteki önemini, bir taraftan pazar ve panayırlarından alınan vergilerle iskelesine gelen mallardan alınan gümrük ve geçit paraları belgeler.
Şehrin XVII. yüzyıldaki durumu hakkında çok kısıtlı bilgiler vardır. Evliya Çelebi’nin tasvirine göre orta büyüklükte ve oldukça tahkim edilmiş bir yerdi. Kalesinde bir cami [Sultan Süleyman Camii] askerlerin barındığı elli kadar tahta örtülü ev, varoşunda ise 300 (?) ev, bir hanla bir cami, bir medrese, bir tekke ve iki sıbyan mektebi vardı. Buda’nın elden çıkmasının ardından güneye doğru ilerleyen müttefik güçler 1686 yılının sonbaharında Mohaç’la birlikte bu bölgeyi de kontrol altına aldı.
Bölgesel önemini hâlâ koruyan şehrin bugünkü (2005 yılı başları) nüfusu, aralarında Güney Slav ve Alman azınlıklar da bulunmak üzere yaklaşık 21.000’dir. Osmanlı döneminden kalma hiçbir eser yoktur. Savaşın cereyan ettiği yerde 1976’da boyalı ağaçtan yapılan biraz melankolik, biraz alaycı modern bir anıt grubu dikilmiştir.
TDV İslâm Ansiklopedisi