Muzafferîler. Güney ve Batı İran’da hüküm süren mahallî bîr hanedan (1318-1393).
Ataları ilk İslâm fetihleri sırasında Horasan’a yerleşmiş Araplar’dan olan aile XIV. yüzyılda kısa süren hâkimiyetini Yezd, Fars, İsfahan, Kirman ve zaman zaman Azerbaycan’a kadar genişletmiştir. Muzafferîler’in önde gelenlerinden Gıyâseddin Hacı, oğulları Ebû Bekir, Muhammed ve Mansûr ile birlikte Moğol istilâsı sırasında Yezd’de ikamet ediyordu. Ebû Bekir ile Muhammed, Yezd Atabeği Alâüddevle’nin hizmetine girdiler. Ebû Bekir, Alâüddevle tarafından 300 süvariyle Hülâgû’nun ordusuna katılıp Bağdat’a gönderildi ve şehrin ele geçirilmesinden sonra Mısır sınırında Benî Hafâce’ye karşı yapılan bir saldırı sırasında öldürüldü. Bunun üzerine kardeşi Mansûr onun yerini aldı ve o da Alâüddevle’ye tâbi oldu. Ardından Yezd Atabeği Yûsuf Şah b. Alâüddevle. Mansûr’un oğlu Şerefeddin Muzaffer’i Meybüz valiliğine tayin etti. Şerefeddin Muzaffer, burada kardeşleri Mübârizüddin Muhammed ve Zeynüddin Ali’nin de yardımıyla ileride kendi adını taşıyacak olan Muzafferîler hanedanının temellerini attı. Önce Kirman tarafından Yezd’e saldıran eşkiyanın önünü keserek bölgeyi güvenli hale getiren Muzaffer, Atabek Yûsuf Şah’ın İlhanlı Hükümdarı Argun Han’la ters düşmesi sırasında onun yanında kaldıysa da Argun öldükten sonra (690/1291) yerine geçen Gâzân Han’ın hizmetine girdi ve ordusunda emîr-i hezâre oldu. Olcaytu Han zamanında Kirmanşah – Herat ve Merv-Eberkûh arasındaki yolların güvenliğini sağlamakla görevlendirildi. 713(1313) yılında öldüğünde aile bölgede büyük bir itibar kazanmış durumdaydı.
Hanedanın gerçek kurucusu olarak on üç yaşında iken babası Muzaffer’in yerini alan Mübârizüddin Muhammed kabul edilir. Bir süre Olcaytu’nun sarayında yaşayan Mübârizüddin onun Ölümünün ardından Ebû Said Bahadır Han’ın hizmetine girdi ve İncûlular’la iş birliği yaparak Yezd Atabeği Hacı Şah’ın hâkimiyetine son verdi. Sultan Ebû Said, Yezd emirliğini Mübâ-rizüddin’e verdi (718/1318). O da bu tarihten itibaren müstakil olarak hüküm sürmeye başladı. Ardından Sîstan halkının başlattığı isyanı bastırdı. Ebû Said Bahadır Han’ın ölümüyle (736/1336) İlhanlı hâkimiyetinin sona ermesi üzerine Mübârizüddin, Fars ve İsfahan bölgelerinde hüküm süren İncûlular’la karşı karşıya geldi. İn-cûlu Ebû İshak’ı önce Kirman”da kuşattı; ardından İsfahan’da yakalayarak öldürttü ve bu hanedanı ortadan kaldırdı (758/ 1357). Aynı yıl Kutluğhanlılar’dan bir prensesle evlenip Kirman eyaletini de kendi topraklarına kattı, böylece Irak’ın büyük bir kısmı ile Fars bölgesinin hâkimi oldu. Azerbaycan’ı da kendi hâkimiyeti altına almak amacıyla Tebriz’i istilâ etti; fakat şehri elinde tutmaya muvaffak olamadı ve bölge Celâyirli Şeyh Üveys’in eline geçti. Mübâri-züddin 759’da (1358) İsfahan’a geldiğinde oğlu Şah Şücâ’ tarafından hal’edilerek gözlerine mil çektirildi ve önce Fars’taki Kal’a-i Sefıd’e, taraftarlarının onu tekrar tahta çıkarmaya çalışmaları üzerine Kal’a-i Bûm’a sürüldü. Oradaki zindanda öldü ve Mey-büz’de defnedildi (765/1364).
Şah Şücâ’ hükümdar olunca Hâce Kıvâ-müddin’i vezirliğe getirdi. Şîraz’ı merkez edindi ve oğlu Zeynelâbİdîn’i veliaht yaptı. Kardeşlerinden Kutbüddin Şah Mah-mûd’u İsfahan’a, İmâdüddin Ahmed’i de Kirman’a vali tayin etti. İlk olarak Celâyirli Hüseyin b. Üveys’in üzerine gitmeye ha-zırlandıysa da Timur’un yaklaşması yüzünden bu sefer sonuçsuz kaldı; bir müddet sonra da hanedan üyeleri arasında taht mücadelesi başladı. Bu mücadeleden galip çıkan Şah Şücâ’, Timur’un İran’a iyice yaklaşması üzerine ona itaat arzetti.
Şah Şücâ’ın ölümünden (786/1384) sonra oğlu Zeynelâbidîn tahta oturdu. Bu sırada amcası Kirman Valisi İmâdüddin Ah-med taht iddiasıyla ortaya çıktı; ancak Muzafferi sınırlarına dayanan Timur’un karşısında anlaşmak zorunda kaldılar. Timur’un Kirman’a gelen elçisi İmâdüddin Ahmed tarafından saygıyla karşılandı (787/1385). Zeynelâbidîn ise önce Timur’a itaat etmekle birlikte daha sonra onun Irak’a girdiği ve dayısı İsfahan Valisi Muzaffer Kâşi-nin şehir ve kaleleri kendisine teslim ettiği haberini alınca Şîraz’dan Bağdat’a gitti. Bu arada amcazadesi Şah Yahya, Timur’u memnun etmek için elinden geleni yaptı. Ancak Timur’un memurları para toplamak amacıyla İsfahan’a geldiklerinde halk tarafından öldürülünce Timur intikam duygusuyla burada yaklaşık 200.000 kişiyi kılıçtan geçirdi ve Semerkant’ta çıkan bir isyanı bastırmak için bölgeden ayrıldı. Zeynelâbidîn, Bağdat’tan sonra gittiği Şüster’de onun yokluğunda Şîraz’da tahta oturan Mansûr b. Şerefeddin Muzaffer tarafından tuzağa düşürülüp zindana atıldı. Zindandan kurtulan ve İsfahan’a giden Zeynelâbidîn, Şah Mansûr’a saldır-dıysa da başarı kazanamadı ve İsfahan’a geri döndü. Böylece bütün Irak’a hâkim olan Şah Mansûr 793 (1391) yılında onu Horasan’a kadar takip ettirdi ve Rey’de yakalandığında gözlerine mil çektirdi. Daha sonra Şah Mansûr, Yahya ve İmâdüddin Ahmed ile iş birliği yaparak Timur’a karşı harekete geçti. Ancak Şîraz yakınlarında meydana gelen savaşta emirlerinden birinin Timur tarafına geçmesiyle kuvvetlerinin büyük bir kısmını kaybetti ve yenilerek öldürüldü; onun ve bütün akrabalarının öldürülmesiyle birlikte Muzafferi hanedanının hâkimiyeti sona erdi (795/ 1393). Zeynelâbidîn’in bir oğlu bu katliamdan kurtulduysa da hanedanı ihya edecek bir faaliyette bulunamadı.
Muzafferîler dönemi, daha çok hanedan mensuplarının iç çekişmeleri ve kavgalarıyla geçtiğinden halkın ekonomik ve sosyal durumunda olduğu gibi ilim ve sanatta da önemli sayılabilecek ilerlemeler kayde-dilememiştir. Kirman’daki Mescid-i Cami” ile Mescid-i Pâminâr, Yezd’deki Mescid-i Ya’kübî ve Meybüz’deki Medrese-i Alâ (Muzafferiyye) bu döneme ait mimari eserlerinin başında gelir. Hâcû-yİ Kirmânî Mefatîhu’l-kulûb ve Gevhemâme’smi Mübârizüddin’e ithaf etmiş, Arapça, Farsça şiirler söylediği bilinen Şah Şücâ’ın Hâfız-ı Şîrâzî’yi divanında görevlendirmesi sebebiyle de bu ünlü İncûlu şairi ömrünün son yıllarını Muzafferi sarayında geçirmiştir. Dönemin âlimleri arasında Mevâhib-i İlâhî adlı eserin müellifi Muînüddîn-i Yezdî, Kadı Adudüddin el-îcî ve Seyyid Şerif el-Cürcânî sayılabilir.
Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi