abus Ar. abus
sf. esk. 1. Somurtkan (kimse). 2. Çatık, asık (yüz): “Abus çehreli bir adamın ne namazı ne niyazı ne zekâtı ne orucu makbuldür.” –Ö. Seyfettin. 3. Garip, acayip: “Genç, esmer kız tahayyül ediyor, zihninde müphem hayallere karışan abus suallere cevap veremiyordu.” –Ö. Seyfettin.
Güncel Türkçe Sözlük