ZEYNELÂBİDİN b. HÜSEYN (659-719)
Arap din adamı. On İki İmam’ın dördüncüsüdür.
Medine’de doğdu, aynı kentte öldü. Babası On İki İmam’ın birincisi Halife Ali’nin oğlu Hüseyn’dir. İnançlarına bağlılığı, ibadete düşkünlüğü nedeniyle tanınır. Bir söylentiye göre Velid’in halifeliği döneminde, vali Hişam b. Abdülmelik’in buyruğu üzerine yemeğine ağu katılarak öldürülmüştür.
Zeynelâbidin, İslam dininin genel ilkelerini açıklamayı amaçlayan çalışmalarıyla da tanınır. Yapıtları bir dua dergisi niteliğindedir. El-Sahifetü’l-Kâmile (“Olgun Sayfa”) adlı kitabında Şii inançları, ramazan, bayram, ahlak, günlük işler gibi değişik konuları açıklar. Risaletül-Hukuk’tz (“Haklar Kitapçığı”) İslam hukukunun genel konuları üzerinde durur. Şiiler’in büyük ilgi gösterdikleri bu yapıtlar On İki İmam anlayışının bilimsel kaynakları arasında sayılırsa da Sünni bilginlerce pek tutulmaz.
Zeynelâbidin’e göre imamlık bilime, yetkinliğe dayanan bir görevdir, bu nitelikleri taşıyan ilk imam da Ali’dir. Bu nedenle Hz. Muhammed’in ölümünden sonra ilk imamın Ali olması gerekirdi, oysa buna uyulmayarak doğru yoldan sapılmıştır.
• YAPITLAR (başlıca): El-Sahifetü’l-Kâmile, (ö.s.), 1361, (Hicri), (“Olgun Sayfa”); Risaletü’l-Hukuk, yazma, (“Haklar Kitapçığı”).
Türk ve Dünya Ünlüleri Ansiklopedisi