ÇIPLAK (NÜ).
Sanatta çıplak insan figürünün kullanıldığı ürünler için verilen genel tanımlama.
Genel anlamda çıplak sözcüğünün insanı tanımlamasına karşın, terim özellikle çıplak kadın figürleri için kullanılageimektedir. Çıplak, birçok uygarlıkta gerek dinsel törenlerin, gerekse büyü şölenlerinin en önemli koşullarından biri sayıldı. Bereketin simgesi oldu. Çeşitli çağlarda anlamını değiştirmesine karşın hep kullanıldı, örneğin arkaik dönemde ölümün, Ortaçağ’-da saflığın ve temizliğin, Rönesans’ta insanla doğa ilişkisinin simgesi sayıldı. Çıplak figürde klasik sanattan beri süregelen idealleştirme eğilimi 19. yüzyılda Goya’nın metresini, Manet’nin bir sokak kadınını betimleyen tablolarıyla sona erdi. Daha sonraki yıllarda duygusallık ön plana çıkttr-Courbet, Degas ve Renoir’ın tablolarında ise çıplaklık gerçekçi rçir kimliğe büründü. 20. yüzyıl sanatında ise çıplak, birçok sanatçmln dışavurumculuktan kübizme, soyuttan post-modernizme çok çeşitli anlayışlar içinde ve değişik sanatçıların özgün yorumlarıyla işlenmeyi sürdürdü. Ancak son yüzyılda çıplak, tarih boyunca üstlendiği simgesel tanımlamalarından kurtulmuş göründü. Türkiye’de ise çıplak gerek minyatür geleneği içinde, gerekse resimde Batılılaşma süreci içinde genellikle klişeleşmiş şemalar içinde ele alındı. Ruhi Arel, İbrahim Çallı, Namık İsmail gibi 1914 kuşağı ressamları, canlı modelden çıplak çalışan ilk Türk ressamlarıydılar. Bu dönemdeki duygusal yaklaşım daha sonraki dönemlerde kübist ve soyut eğilimlere dönüştü. Heykel alanında ise Ali Hadi Bara, Zühtü Mûritoğlu, Hakkı Karayiğitoğlu, Gürdal Duyar ve Mehmet Aksoy gibi sanatçılar başarılı örnekler verdiler.