Âşık Veysel ŞATIROĞLU, halk şairi (Sivas 1894-1973).
Sivas’a bağlı Şarkışla ilçesinin Sivrialan köyünden yetişen Âşık Veysel, çok küçük yaşta bir hastalık sonucu görme gücünü yitirince çevredeki âşıklara duyduğu ilgiden dolayı toplantılarına katıldı, onları dinledi. Saz çalmayı, şiir söylemeyi öğrendi. Bir süre Sivas yörelerinde saz çalıp dolaştı, Cumhuriyet’in onuncu yıldönümünde Ankara’ya gitti (1933). Yapılan şenliklere katılarak sazıyle şiirler söyledi. Ondan sonra ünü hızla yayıldı. Anadolu’nun birçok ilini dolaştı; köy enstitülerinde müzik öğretmenliği yaptı. Alevi inançlarıyle beslenen Âşık Veysel halk şiirinin geleneklerine, göreneklerine bağlı bir şairdir. Fakat bu eski gelenekleri çağın şiir anlayışına uygun bir nitelikte yorumlamayı başardı. Köy gerçeklerini, köy insanının günlük yaşantılarını, acılarını ustaca şiire soktu. Ankara ve İstanbul’da zamanın ünlü aydmlarıyle ilişkiler kurarak onların toplantılarına sazıyle katıldı. Bu izlenimlere dayanarak görüş ve anlayış bakımından yeni özler taşıyan şiirler yazdı. Âşık Veysel çağdaş Türk halk şiirinde toplumsal gerçekçiliğin öncülerinden sayılır. Özellikle insan sevgisini, toprak sevgisini, tabiat aşkını içeren şiirleri yenidir. Şiirlerinde yer yer tasavvuf kavramları görülürse de bunları günün şiir ve yaşam anlayışına uygun bir nitelikte işlemeyi bildi. Geniş bir çevreye yayılan şiirlerinin çoğunu kendi sazıyle plağa geçirdi. Âşık Veysel halk şiirine yeni kavramlar sokarak alanını genişletti.
Eserleri
- Şiirleri, Deyişler (1944),
- Sazımdan Sesler (1950),
- Dostlar Beni Hatırlasın (1970)
- Bütün Şiirleri (1984) (ölümünden sonra tüm eserleri olarak tekrar yayınlandı).