Ekrem Şerif EGELİ Iç hastalıkları profesörü (Bandırma, 1901 – İstanbul, 1980).
İstanbul Erkek Lisesi’nde 9. sınıf öğrencisiyken, 1917’de açılan üniversite giriş sınavını kazanarak İstanbul Darülfünunu Tıp Fakültesi’ne askerî öğrenci olarak girdi; 1922’de askerî hekim oldu. Stajını Gülhane Askeri Tatbikat Okulu’nda (Gülhane Tıp Akademisi) tamamladıktan sonra Tıp Fakültesi iç hastalıkları kliniğine asistan seçildi (1923). Uzmanlık sınavını vererek ordu sıhhiye müşaviri (ordu sağlık danışmanı) unvanım aldı (1927). Bir süre Viyana ve Hamburg’da kalp ve metabolizma hastalıkları üstünde çalıştı (1928 – 1930). Üniversite reformunda Tıp Fakültesi iç hastalıkları kliniğinde doçent (1933), daha sonra profesör (1940), ordinaryüs profesör ve klinik direktörü oldu (1952). 1950-1960 döneminde iki defa dekanlık yaptı; fakülte kliniklerinin genişletilmesi ve yeni yapılara kavuşturulmasında yararları oldu.
27 Mayıs’tan sonra 147’lerie birlikte üniversitedeki görevinden bir süre uzaklaştırılan Egeli, 1962’de tekrar görevine döndü; aynı yıl dekan, 1965’te de rektör seçildi. 1967’ye kadar süren dekanlığı ve rektörlüğü sırasında İstanbul Üniversitesi yeni fakülteler (Kimya, İşletme, Veteriner, Cerrahpaşa Tıp) ve pek çok yeni yapılar kazandı. 1954’ten beri Yüksek Sağlık Şurası üyesi olan Egeli 1973’te emekliye ayrıldı.
Egeli usta bir klinik hekimi olarak özellikle karaciğer hastalıkları alanındaki çalışmalarıyle ilgi çekmiş, karaciğer biyopsisi bir araştırma metodu olarak ortaya atıldığında bunu Türkiye’de ilk uygulayanlardan biri olmuştur (1939). Karaciğer tüberkülozu üstüne yaptığı araştırmalar dünya tıp literatürüne geçmiş, spleno -portografi, dalak yoluyle portal manometri metodunun Türkiye’de ilk uygulayıcısı olmuş, yaymlarıyle bu metodun Türkiye’de kullanılmasını sağlamıştır.
Eserleri
- Diyabet ve hipoglisemi komaları (1939)
- Astmada krizoterapi (1940)
- Hepatit ve siroz (1947)
- Kalp ve damar hastalıkları (1948)