ADÂVET
Bir şeye tecâvüz etmek, haddi aşmak ve kötülük etmek anlamındaki “a-d-v” kökünden türeyen adâvet, “düşmanlık ve zulmetmek” demektir. Kur’ân’da da bu anlamda kullanılmıştır (Mâide, 5/2, 82).
Adüv (çoğulu a’dâ’) düşman demektir. Kur’ân’a göre şeytan, bütün insanların (Yûsuf, 12/5); kâfir (Nisâ, 4/101), müşrik (Mâide, 5/82) ve münafıklar (Münâfıkûn, 63/4) mü’minlerin; Allah da (Bakara, 2/98) kâfirlerin düşmanıdır. Kur’ân’da; Allah (Fussilet, 41/19), peygamber ve meleklerin (Bakara, 2/98) düşmanlarından söz edilmiştir. Allah, peygamber ve meleklerin düşmanları; Allah’ı, dinini ve peıgamberlerini tanımaıan kâfir, müşrik ve münafık insanlardır (Mümtehine, 60/1; Enfâl, 8/60). Hz. Muhammed (a.s.)’in beyanına göre insanın kendi nefsi insana en büyük düşmanıdır. (Aclunî, Keşfü’l-Hafa, I/ 160) Kur’ân’da insanın eş ve çocuklarından da insana düşman olanların bulunduğu ve onlardan sakınılması gerektiği bildirilmiştir (Teşabûn, 64/14).
Yüce Allah, mü’minlere sadece şeytana düşmanlık edilmesini emretmiş (Fâtır, 35/6), kötülüğe karşı iyilik yapılmasını, böıle yapıldığı takdirde düşmanlığın dostluğa dönüşeceğini bildirmiştir (Fussilet, 41/34). (İ.K.)