Bekir Sıtkı BAYKAL, tarihçi (Rize 1908 – 4 Temmuz 1987).
Berlin ve Freiburg üniversitelerinin Edebiyat fakültelerini bitirdi; Ankara Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi’nin Yeni ve Yakınçağ tarihi kürsüsüne doçent (1935), profesör (1943) oldu. Aynı fakültenin direktörlüğüne (1940-1943), dekarilığına (1950-1952) ve Atatürk Üniversitesi rektörlüğüne (1960) getirildi. 1961’de Kurucu Meclis ve Temsilciler Meclisi üyeliğine seçildi. Bilimsel çalışmalarını Osmanlı, Türkiye Cumhuriyeti ve Avrupa tarihleri alanlarında yoğunlaştırdı. 1978 Temmuzunda Üniversitedeki görevinden yaş haddi sebebiyle emekli oldu. Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi’ndeki görevinin yanısıra bir süre Siyasal Bilimler Fakültesi’nde Siyasî Tarih, Hukuk, Ziraat ve Veteriner Fakülteleri’nde Devrim Tarihi dersleri verdi.
Eserleri başlıca Bağdat demiryolları problemi (1935), Birinci Meşrutiyet (1942), Osmanlı tarihi (1949), Büyük İskender (1954), İtalya’da Rönesans (1958), Yeni zamanda Avrupa tarihi (1961), Destarı Salih tarihi (1962), Tarih terimleri sözlüğü (1974) gibi eserleri var.