PIUS VII (1742-1823)
İtalyan, papa. I. Napoleon’u aforoz etmiştir.
14 Ağustos 1742’de Cesena’da doğdu, 20 Ağustos 1823’te Roma’da öldü. Asıl adı Luigi Barnaba Chiaramonti’dir. 1758’de Cesena’daki San Maria Benediktin Manastırı’na girdi. Daha sonra Pamıa’daki ve Roma’daki Benediktin kolejlerinde öğretmenlik yaptı. 1782’de Tiroli piskoposluğuna getirildi. 1785’te papa VI. Pius tarafından îmoli piskoposu ve kardinal yapıldı. VI. Pius’un 1799’da tutsak bulunduğu Fransa’ da ölmesi üzerine Fransızlar’m işgali altında olan Roma yerine Venedik’te toplanan Kardinaller Meclisi tarafından, Mart 1800’e VII. Pius adıyla papalığa seçildi.
VII. Pius, bir önceki papa döneminde gerginleşmiş olan Papalık’la Fransa arasındaki ilişkileri yumuşatmak ve anlaşmazlık konularında uzlaşma sağlamak gerektiği düşüncesindeydi. Napoleon Bonaparte’la Papalık yetkilileri arasında on ay süren görüşmelerin sonunda Temmuz 1801’de anlaşmaya varıldı. Antlaşmayla VII. Pius Fransız Cumhuriyeti’ni tanıdı; Fransa’daki tüm piskoposları geri çekerek yerlerine Napoleon’un yenilerini atamasını ve Fransız Devrimi sırasında devletin el koyduğu kilise malları üzerinde hak iddia etmemeyi kabul etti. Ertesi yıl Fransa’nın Papalık’ın onayına başvurmaksızın bu hükümlere, Fransız hükümetince özel bir izin verilmedikçe Katolik Kilisesi’nin yargılamada bulunamayacağı hükmünü eklemesi, VII. Pius’un tepkisine neden oldu. 1804’te Napoleon’a imparatorluk tacını giydirmek üzere Paris’e davet edildiğinde, bu kararın değiştirilmesi için girişimlerde bulunduysa da hiçbir sonuç elde edemedi.
Bu tarihten sonra Papalık’la Fransa arasındaki ilişkiler yeniden gerginleşmeye başladı. 1808’de Fransız birliklerinin yeniden Roma’yı işgal etmesinin ardından, Mayıs 1809’da I. Napoleon, Papalık Devletleri’nin Fransız İmparatorluğu topraklarına eklendiğini resmen açıkladı. Bunun üzerine I. Napoleon’u ve işgalci Fransız askerlerinin tümünü aforoz eden VII. Pius, kısa bir süre sonra Fransızlar tarafından tutuklandı ve Savona’da hapsedildi. Tutukluluğu sırasında I. Napoleon’la uzlaşmaya yanaşmayarak onun atadığı piskoposları onaylamayı reddetti. Haziran 1812’de Fransa’ya götürüldükten sonra I. Napoleon’un baskılarına direnemeyerek Ocak 1813’te, bütünüyle Fransız Kilisesi’nin isteklerine uygun olan bir antlaşma imzalamak zorunda kaldıysa da, kısa bir süre sonra bunu reddetti. Mayıs 1814’te serbest bırakıldıktan sonra Roma’ya döndü.
VII. Pius’un I. Napoleon’la uzlamaya yanaşmaması, ona Katolik ülkelerde büyük bir saygınlık kazandırmıştı. I. Napoleon’un yenilgisinin ardından 1814’te toplanan Viyana Kongresi’nde Papalık Devletleri yeniden onun yönetimine verildi. Bu tarihten sonra Katolik Kilisesi’nin bütünlüğünün sağlanması ve güçsüz ulusal kiliseler topluluğu durumuna düşmemesi için çalışmalara başlayan VII. Pius, 1817-1821 arasında İki Sicilya, Piyemonte-Sardinya, Prusya, Rusya ve Bavyera ile imzaladığı bir dizi antlaşmayla, bu ülkelerde ulusal kiliselerin yeniden kurulmasını sağladı ve devletin kilisenin içişlerine karışmamasını güvence altına aldı. Ancak, Avusturya’da II. Joseph’in kilise ayrıcalıklarına son veren reformlarını, Fransa’da ise kilisenin yargılama hakkını elinden alan yasayı yürürlükten kaldırmayı başaramadı.
Dinsel alanda Katolik mezheplerinin yeniden örgütlenmelerini özendirdi ve 1813’te Cizvit mezhebinin yeniden kurulmasına izin verdi. 1821 ’de İtalyan Birliği için mücadele eden gizli bir örgüt olan Carbonari Derneği ’ni mahkûm etti.
• KAYNAKLAR: E.E.Y. Hales, Revolution and Papacy 1764-1846, 1960; E. Vercesi, Pio VII NapoieoneeleR.es-tauraz’ıone, 1933.
Türk ve Dünya Ünlüleri Ansiklopedisi