SCHWINGER, Julian Seymour (1918 – 16 Temmuz 1994) ABD’li fizikçi. Kuvantum elektrotunamiği’ni geliştirici araştırmalarıyla tanınmıştır.
12 Şubat 1918’de New York’ta doğdu. Columbia Üniversitesi’nde gördüğü lisans öğrenimini 1936’da,aynı kurumda yaptığı doktorasını da 1939’da tamamladı. 1939-1941 arasında California Üniversitesinin Berkeley şubesinde araştırmacı, 1941-1943 arasında Purdue Üniversitesi’nde önce öğretim görevlisi daha sonra da yardımcı doçent olarak çalıştı. 1943-1946 arasında, savaş araştırma programları çerçevesinde Massachussetts Institute of Technology’ye (MIT) bağlı Radyosyon Laboratuvarı’ndâki radar geliştirme çalışmalarına katıldı. Savaştan sonra Harvard Üniversitesi’nde doçentliğe getirildi, bir yıl sonra da profesörlüğe yükseltildi. 1972’de “Higgins Profesörlüğü”ne atandı. 1980 yılından bu yana California Üniversitesinin Los Angeles şubesinde çalışan Schwinger, 1947’de ABD Ulusal Bilimler Akademisi’nin üyeliğine seçilmiş, elektromanyetizmanın kuvantal kuramına yaptığı önemli katkılar nedeniyle, 1965’te R, Feynman ve S.I.Tomonaga ile birlikte Nobel Fizik ödülü’nü kazanmıştır.
Dirac’ın 1927’de elektronlar için önerdiği görelilikli kuvantum kuramı, elektronların karşıtları olan pozitronlann varlığım öngörmüştü. Dirac doğal çevrede algılanamayan pozitroniarı, “eksi enerjili” düzeyleri tümüyle dolduran ve dolayısıyla yeterli enerji gelmedikçe etkileşme yapamayan eksi enerjili elektronların oluşturduğu “Fermi denizi”nde, yeterli enerji verilince doğan “deşik’ler olarak yorumladı. Ancak, yeni doğan kuvantum elektrodinamiği, gerek Fermi denizindeki elektronların sayısının, gerek bir elektronun kendi yarattığı elektromanyetik alanla etkileşmesinin “sonsuz” büyük olarak hesaplanması gibi önemli bir zayıflık taşıyordu. Schwinger, hesaplarında elektronun enerjisini ve yükünü sonsuz yapan etkileri, sonlu olanlarından ayırarak bu zayıflığı ortadan kaldırmayı başardı. Sonsuzlukları, elektronun belirsizlik ilkesinden dolayı hiç yoktan foton salıp yakalamasına (boşluk dalgalanmaları) bağlamış ve ölçülen elektron yük ve kütlesinin bu “sonsuz” büyüklükleri de içerdiğini öne sürerek, hesaplarında ölçülen değerleri kullanmıştı.
Bugün “sonsuzluğu giderme-yeniden normalleştirme” olarak adlandırılan bu yöntemle, 1947 yılında Lamb ve Rutherford’un hidrojen atomu tayfında gözledikleri çok küçük ve umulmadık bir çizgi yarılmasının niceliğini hesaplayabildi. Bugün, eklenen düzeltme terimleriyle, deneysel duyarlılıktan daha büyük bir kesinlikle hesaplanabiien ve “Lamb kayması” olarak anılan bu yarılma, kuramsal fiziğin en çarpıcı başarılarının arasında yer alır.
• YAPITLAR (başlıca): Discontinuities in Waveguides, 1968, (Dalgakılavuzlarında Süreksizlikler); Particles and Sources, 1969, (Tanecikler ve Kaynaklar); Quantum Kinematics and Dynamics, 1970, (“Kuvantum Kinematiği ve Dinamik”’); Particles, Sources and Fields, 2. cilt, 1970-1973, (Tanecikler, Kaynaklar ve Alanlar).
Türk Ve Dünya Ünlüleri Ansiklopedisi