FERRERI, Marco (1928-1997) İtalyan film yönetmeni. Küçük burjuva değerlerine saldıran ve cinsel tabuları yıkmayı amaçlayan kışkırtıcı sineması ile tanınmıştır.
11 Mayıs 1928’de Milano’da doğdu, 9 Mayıs 1997’de Paris‘te öldü. Üniversite eğitimini yarım bırakarak gazeteciliğe başladı. Sinemaya reklam filmleri çekerek girdi. 1950’de Documento Mensile adıyla haberlerin yanı sıra, konulu bölümler de içerecek bir dizi tasarladı. Çektiği bu tür iki film ilgi görmeyince bu projeden vazgeçti. Bir süre filmlerde çeşitli görevlerde çalıştı. 1950’lerin sonunda Ispanya’ya gitti. Konulu ilk üç filmini burada gerçekleştirdi. El cochecito (Tekerlekli Sandalye) adlı yapıtının Venedik Film Şenliği’nde başarı kazanması üzerine yurduna döndü.
Daha sonra çevirdiği ve ilk filmlerinden bu yana sık sık ele aldığı bir konuyu, evlilik ilişkilerini karamsar bir bakış açısıyla işlediği Dillinger e morto (“Dillinger Öldü”) adlı filmi en önemli yapıtları arasında yer alır. 1973’te yaptığı La grande Abbuffa-ta’da (“Büyük Tıkınma”) burjuva ahlakının temel değerlerine saldırır. Cinsel roller ve aile kurumu üstüne kışkırtıcı nitelikteki L’ultima donna (“Son Kadın”) ve bir grup kadın tarafından iğfal edilen bir erkeğin öyküsünü anlattığı Ciao Mascbio en özgün yapıtları arasındadır. Son yıllarda gerçekleştirdiği Contes de la folie ordinaire’de (“Sıradan Çılgınlık Öyküleri”) kadın-erkek ilişkisi üstüne savlarını yineler. 1983 Cannes Film Şenliği’ne katıldığı L’bıstoire de Piera’da ise (“Piera’nm Öyküsü”) bir ailenin bireyleri arasındaki duygusal ve tensel yakınlaşmaları konu almıştır.
1984’te İtalya’da gerçekleştirdiği La futura e la donna (“Gelecek Kadındır”) adlı filmde çok iyi tanıdığı bir alanı kadının dünyasını yeniden gündeme getirmiştir.
Yapıtlarının tümü, anarşist bir dünya görüşünün izlerini taşıyan, yoğun bir insancıl öz içerir. Toplumdaki kurumlann yozlaşmasına, bireyler arasındaki iletişimsizliğe, cinselliğin toplumsal baskılar sonucu insanı özgürleştirmek yerine köleleştiren bir öğe haline dönüştürülmesine karşı çıkar. Yeni bir ahlak anlayışının savunmasını yapan çağdaş bir düşünür, öncü bir sanatçı görünümündedir. Filmlerinin çoğunda, günümüz kültürüne umutsuz bir gözle bakarken alabildiğine acımasız ve yıkıcıdır. Italyan sansürü ile başı sık sık derde girmiştir. Kendini “yararlı bir kışkırtıcı” olarak nitelendirir. Filmlerinin kışkırtıcı içeriği, eksilmeyen gülmece duygusu ve şiirsel anlatımıyla olduğu kadar, oyuncu yönetimindeki ustalığıyla da günümüz Avrupa sinemasının öncü yönetmenleri arasında yer almaktadır.
• YAPITLAR (başlıca): Elpısitio, 1958; Los chicos, 1959; El cochecito, 1960, (“Tekerlekli Sandalye”); La donna scimmia, 1964, (“Sakallı Kadın”); Marda nuziale, 1966, (“Düğün Marşı”),- L’harem, 1967, (“Harem”); Dillinger e morto, 1969, (“Dillinger Öldü”), Break-up, 1969; L’udi-enza, 1971, (“İzleyici”); Liza, 1971, La grande abbuffata,
1973, (“Büyük Tıkınma”); Non toccare la donna bianca, 1974, (“Beyaz Kadına Dokunma”); L’ultima donna, 1976, (“Son Kadın”); Yerma, 1977; Ciao Maschio, Bye Bye Monkey, 1978, (“Maymun Rüyası”); Cbiedo asılo Pipi-caca-dodo, 1979; Contes de la folie ordinaire, 1982, (“Sıradan Çılgınlık Öyküleri”); L histoire de Piera, 1983, (“Piera’nın Öyküsü”); La futura e la donna, 1984, (“Gelecek Kadındır”).
Türk ve Dünya Ünlüleri Ansiklopedisi