ANDELİB MEHMED FAİK ESAD (1873-1902)
Şâir. İstanbul’da doğdu. Paşmakçızâde Zühdü Molla Efendi’nin oğludur. Özel hocalardan Arapça ve Farsça öğrendi. Şiirlerinde önceleri Faîk, daha sonra “bülbül” mânasına gelen Andelib mahlasını kullandı. Gazeteciliğe başlayarak Hazine-i Fünûn, Mekteb, Irtika dergilerinin başyazarlığını yaptı. Bir ara zararlı faaliyetlerde bulunduğu iddiası ile Malatya Tahrirat Müdürlüğü’ne sürgün olarak gönderildi. Malatya’da öldü.
Andelib Mehmed Faik Esad Bey, Divan edebiyatı geleneğine bağlı kalmış ve bu türde pek çok eser vermiştir.
ESERLERİ
Sabah-ı Hayatım (İlk mektep çocukları için yazdığı manzum ve mensur eserlerle Arapça ve Farsça’dan tercüme ettiği şiirleri, edebî fıkraları içine alır, 1890); Gül Demetleri (Edebî ve felsefî makale ve tercümeleri, 1891); Bir Demet Çiçek (1896); Arapların Hikâyât-ı Şâiranesi (1894).