ŞİİRLERİMİN RÛHU
Benim şiirlerimin rûhu bir güzel kadının
Esîr-i kalbine âid garâm-ı şârıktır.
Hayır, şiirlerimin rûhu bir kadınlıktır
Ki dâimâ dolaşır bir semâ-yı sevdanın
Harîr-i ebr-i hayâlât içinde pûşîde
Derinliğinde; ve rûh-î semâ ile konuşur,
Sitâreler ona bir âşinâ-yı dûr-â-dûr,
Onun nigâhma bir hande-î perîşîde
Atar ufukların âvâre kalb-i şeffafı;
Güneş ziyâ-yı zerîniyle muhteriz, sâkin,
Onun huzûrunda sâcid gibi; güzel kamerin
Kebûd-ı nûru okur bir neşîde-î sâfı.
Gece temâs-ı siyahiyle hâba da’vet eder
O hüsn-i mübhemi; lâkin o da benim gibidir,
Durur bütün gece gözler küşâde vü şâhir.
Zalâm-ı leyi ile lebrîz, nevm içinde yüzer
Onun ayaklan altında şehr-i âsûde.
Önünde dalgalanır hep ufuklara sâri,
Mahûf ü ra’şe-resân bir sükût-ı esrârî,
Fakat bu samt-ı siyahın lisân-ı hâlinde
Bütün şebîke-i esrâr yırtılır, işitir
Bir in’ikâsı bükâ, bir şehaak-ı rûh-şiken;
Bakar ve doğru gören bir nazarla yüksekten
Sükûn-ı kâzib-i süfliye müşmeiz, hâsir.
Onun hutût-ı tecessüs-perest enzârı
Girer harimine me’vâlann ve bi-pervâ
Okur bütün uyuyan çehrelerde hande-nüma
Onun hayâtına âid kitâb-ı esrarı.
Çocuk beşikleri üstünde ağlayan analar,
Mezartaşmda oturmuş, hayâttan soğumuş,
Şikeste, ser zede üftâdeler, sefih ü hamûş,
Verir nigâhına bir irtiâş-ı mâtem-dâr
Ve ba’zı bir ağaç altında şöyle manfîce
Görür nezih iki rûh-ı muâşıkm nermın
Muânekaatını, pür ihtizaz ü rikkat-çin
Koşar bu aşkı mukaddes eliyle tetvice.
Gelir sabâha yakın pîş-i âşiyânımda
Bana o rengi bilinmez, derin nazarlarının
Perestişiyle güler, der ki: Rûh-ı giryânın
Neler doğurdu bu şeb, söyle, şâir-î sevdâ!
-Neler mi? İşte sakat bir çocuk ki gözlerinin
O muhteşem nazar-î sâfı olmasaydı eğer
Onu ezer…
-Yazık, ey şâir-î füsun-perver!
Zavallı zâde-i rûhun değil mi?
Ver, nermîn Kanatlarımla o şi’ri semâya mezc edeyim.
Yarım ufukların üstünde nûr-ı fecre şebîh
Bir incilâ ile gülsün; ve en rakîk ü nezih,
Güzel kadınlara olsun hayâlini mülhim!
(Celal Sahir Erozan)